مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 هر که به ورزیدن کمال نهد روی شیوهٔ نقصان ز هیچ روی نورزد

2 زلزلهٔ حرص اگر زهم ببرد کوه گرد قناعت بر آستانش نلرزد

3 رفعت اهل زمانه کسب کند زانک صحبت اهل زمانه هیچ نه ارزد

1 چهار چیز همی خواهم از خدای ترا بگویم ار تو بگویی که آن چهار چه چیز

2 به پات اندر خار و به دستت اندر مار به ریشت اندر هار و به سبلت اندر تیز

1 حکایت است به فضل استماع فرمایند به شرط آنکه نگیرند از این سخن آزار

2 به روزگار ملکشه عرابیی خج کول مگر به بارگهش رفت از قضا گه بار

3 سؤال کرد که امسال عزم حج دارم مرا اگر بدهد پادشاه صد دینار

4 چو حلقهٔ در کعبه بگیرم از سر صدق برای دولت و عمرش دعا کنم بسیار

1 قلتبانی هم به خواهر هم بزن نیست پیدا گرچه کس پنهان نکرد

2 چند گویی خواهر من پارساست گپ مزن گرد حدیث او مگرد

3 پارسا در خانهٔ تو نان تست زانکه نانت را نه زن بیند نه مرد

1 دوستی گفت صبر کن ایراک صبر کار تو خوب و زود کند

2 آب رفته به جوی باز آید کار بهتر از آنکه بود کند

3 گفتم آب ار به جوی باز آید ماهی مرده را چه سود کند

1 ای نمودار ارتفاع فلک ساکنانت مقدسان چو ملک

2 اوج سقف تو رازدار سماک بیخ صحن تو همنشین سمک

3 در تمیز میان جنت و تو رای رضوان دراوفتاده به شک

4 پختکی داشت دیگ دهر و نداشت راستی بی‌حلاوت تو نمک

1 ای هنر از آتش تو بویا همچو عود وی فلک در خدمتت چون نیشکر بسته کمر

2 کار من با شکر و عود آمدست اندر زفاف وین محقر نزد آن مهتر نداردبس خطر

3 عود و شکر ده به من کین غم به من آن می‌کند کاب و آتش می‌کند پیوسته باعود و شکر

1 با خار قناعت ار بسازی یکبار از هر قدمی برویدت صد گلزار

2 با خارکشان نشین که اندر دو سه روز صد برگ بساخت گل ز یک دستهٔ خار

1 منعمی بر پیر دهقانی گذشت اندر دهی نان جو می‌خورد و پیشش پاره‌ای بز موی و دوک

2 گفتش ای مسکین نگر با آنچنان روزی و عیش پیر دهقان گفت من لذاتنا این الملوک

1 عادت طرح شعر آوردند قومی از حرص و بخل گندهٔ خویش

2 نام حکمت همی نهند آنگاه بر خرافات ژاژ ژندهٔ خویش

3 گرگ و خراز این لئیمان‌اند همه دوزنده و درندهٔ خویش

4 انوری پس تو نیز یاد آور طیرگیهای زهرخندهٔ خویش