مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 ای به همت بر آفتابت دست آسمان با علو قدر تو پست

2 بهتر از گوهر تو دست قضا هیچ پیرایه بر زمانه نبست

3 هیچ دل با تو بد نشد که فلک آرزوهاش در جگر نشکست

4 هیچ سر آستان تو بنسود که کله گوشه بر سپهر نخست

1 ای خداوندی که از ایام اگر خواهی بیابی جز نظیر خویش دیگر هرچت از خاطر برآید

2 تاد اگر خاک سم اسبت به دوزخ برفشاند تا ابد از آتش او فعل آب کوثر آید

3 کمترین بندگانت انوری بر در به پایست چون حوادث باز گردد یا چو اقبال اندر آید

1 شاهدی دارم ای بزرگ چنانک چاکرش آفتاب می‌باید

2 تا دلم تل سیم او بیند یک جهان زر ناب می‌باید

3 نشود راست تا بود هشیار گند مستی خراب می‌باید

4 تا ستونم رسد به خیمهٔ او سه قدح می طناب می‌باید

1 شمس بی نور و خواجهٔ بی‌اصل چند از این دفع گرم و وعدهٔ سرد

2 از سر جوی عشوهٔ آب ببند بیش از این گرد پای حوض مگرد

3 تا مرا در میان تابستان مر ترا پوستین نباید کرد

1 ای به جود و به قدر بر ز فلک گر سجودت برد فلک شاید

2 دست جودت جهان همی بخشد پای قدرت فلک همی ساید

3 فلکت پشت پای از آن بوسد حاسدت پشت دست از این خاید

4 همتت از سر علو و سمو به جهان دست می‌نیالاید

1 مرکب من که دادهٔ شه بود جان فدای مراکب شه کرد

2 بنده را با پیادگان سپاه درچنین جایگاه همره کرد

3 اندر آمد ز بی جوی از پای رویم از غم به گونهٔ که کرد

4 سالها گفت باز نتوانم آنچه با من فلک درین مه کرد

1 بسا سخن که مرا بود وان نگفته بماند ز من نخواست کس آنرا و آن نهفته بماند

2 سخن که گفته بود همچو در سفته بود مرا رواست گر این در من نسفته بماند

1 هر که تواند که فرشته شود خیره چرا باشد دیو و ستور

2 تا نکنی ای پسر ناخلف ملک پدر در سر شیرین و شور

3 چیست جهان قعر تنور اثیر خود چه تفرج بود اندر تنور

4 جان که دلش سیر نگردد زتن مرغ و قفس نیست که مرده است و گور

1 خداوندا تو می‌دانی که بنده نیارد هیچ زحمت تا تواند

2 ولیکن چون به چیزی حاجت افتد ز گیتی مرجع دیگر نداند

3 نیابد همتش از نفس رخصت که از کس جز شما چیزی ستاند

4 نه آن دامن کشیدست از تکبر که گردون گرد منت برفشاند

1 ای فلک با کمال تو ناقص وی جهان بی‌نوال تو درویش

2 گم کند راه مصلحت تقدیر گرنه تدبیر تو بود در پیش

3 همچو معنی که در بیان باشد در جهانی و از جهانی بیش

4 دوش دور از تو ای مدبر عقل نه به تدبیر عقل دوراندیش