مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 کیمیایی ترا کنم تعلیم که در اکسیر و در صناعت نیست

2 رو قناعت گزین که در عالم کیمیایی به از قناعت نیست

1 ای ز جانم عزیزتر خاکی گر زمین عطف دامن تو برفت

2 از تو باز آمدن که یارد خواست عذر این آمدن که داند گفت

1 ای به دندان دولت آمده خوش درد دندانت هیچ بهتر هست

2 دارد از غصه آسمان دندان بر که بر نفس همتت پیوست

3 زانکه هرگز به هیچ دندان مزد بر سر خوان آسمان ننشست

4 تیز دندانی حرارت می درد دندانت چون به خیره بخست

1 به خدایی که بذل جان او را پایهٔ اولین احسانست

2 کمترین پایه لطف و صنعش را باد نوروز و ابر نیسانست

3 که مرا در فراق خدمت تو زندگانی و مرگ یکسانست

4 از هر آسانیی که بی‌تو بود خاطر و طبع من هراسانست

1 آلودهٔ منت کسان کم شو تا یک شبه در وثاق تو نانست

2 راضی نشود به هیچ بد نفسی هر نفس که از نفوس انسانست

3 ای نفس به رستهٔ قناعت شو کانجا همه چیز نیک ارزانست

4 تا بتوانی حذر کن از منت کاین منت خلق کاهش جانست

1 به خدایی که از صنایع او روی هر بوستان منقش گشت

2 که مرا در فراق خدمت تو زندگانی چو مرگ ناخوش گشت

1 کمال دین محمد محمد آنکه برای جمال حضرت و صدر و وزیر سلطانست

2 نفاذ حکم و قضا و قدرت قدر وسع آنک به حل و عقد ممالک منوب دورانست

3 سپهر برشده تا رای روشنش دیدست ز بر کشیدن خورشید و مه پشیمانست

4 زمانه در دل کتم عدم ضمیری داشت که در وجود نگنجد کمال او آنست

1 ای بس که جهان جبهٔ درویش گرفته از فضلهٔ زنبور برو دوخته‌ام جیب

2 واکنون همه شب منتظرم تا بفروزند شمعی که به هر خانه چراغی نهد از غیب

3 آن روز فلک را چو در آن شکر نگفتم امروز درین زشت بود گر کنمش عیب

1 ای بر عقاب کرده تقدم ثواب را وی بر خطا گزیده طریق صواب را

2 در مستی ار ز بنده خطایی پدید شد مست از خطا نگردد واجب عقاب را

3 گر در گذاری از تو نباشد بسی دریغ امید رستگاری یوم‌الحساب را

4 ور زانکه باز رای ادب کردنی بود نیمی مرا ادب کن و نیمی شراب را

1 ای خواجه رسیدست بلندیت به جایی کز اهل سموات به گوشت برسد صوت

2 گر عمر تو چون قد تو باشد به درازی تو زنده بمانی و بمیرد ملک‌الموت