غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 از وصل تو آتش جگر خیزد وز هجر تو نالهٔ سحر خیزد

2 سرگشتهٔ عالم هوای تو هر روز ز عالم دگر خیزد

3 دیوانهٔ زلف و خستهٔ چشمت هر فردایی ز دی بتر خیزد

4 گویی به هلاک جانت برخیزم برخاسته گیر از این چه برخیزد

1 ساقیا بادهٔ صبوح بیار دانهٔ دام هر فتوح بیار

2 قبلهٔ ملت مسیح بده آفت توبهٔ نصوح بیار

3 هین که طوفان غم جهان بگرفت می همزاد عمر نوح بیار

4 وز پی نفی عقل و راحت روح راح صافی چو عقل و روح بیار

1 بدرود شب دوش که چون ماه برآمد ناخوانده نگارم ز در حجره درآمد

2 زیر و زبر از غایت مستی و چو بنشست مجلس همه از ولوله زیر و زبر آمد

3 نقلم همه شد شکر و بادام که آن بت با چشم چو بادام و لب چون شکر آمد

4 زان قد چو شاخ سمن و روی چو گلبرگ صد شاخ نشاطم چو درآمد به بر آمد

1 یار دل در میان نمی‌آرد وز دل من نشان نمی‌آرد

2 سایه بر کار من نمی‌فکند تا که کارم به جان نمی‌آرد

3 وز بزرگی اگرچه در کارست خویشتن را بدان نمی‌آرد

4 کی به پیمان من درآرد سر چون که سر در جهان نمی‌آرد

1 دلا در عاشقی جانی زیان‌گیر وگرنه جای بازی نیست جان‌گیر

2 جهان عاشقی پایان ندارد اگر جانت همی باید جهان‌گیر

3 مرا گویی چنین هم نیست آخر چنان کت دل همی خواهد چنان‌گیر

4 من اینک در میان کارم ای دل سر و کاری همی بینی کران‌گیر

1 دردا و دریغا که دل از دست بدادم واندر غم و اندیشه و تیمار فتادم

2 آبی که مرا نزد بزرگان جهان بود خوش خوش همه بر باد غم عشق تو دادم

3 با وصل تو نابوده هنوزم سر و کاری سر بر خط بیداد و جفای تو نهادم

4 دل در سخن زرق زراندود تو بستم تا در غم تو خون دل از دیده گشادم

1 هرچه با من کنی روا باشد برگ آزار تو کرا باشد

2 چون تو در عیش و خرمی باشی گر نباشد رهی روا باشد

3 چند گویی که از بلا بگریز که ره عشق پر بلا باشد

4 از بلای تو چون توان بگریخت چون دلم بر تو مبتلا باشد

1 با روی دلفروزت سامان بنمی‌ماند با زلف جهان‌سوزت ایمان بنمی‌ماند

2 در ناحیت دلها با عشق تو شد والی جز شحنهٔ عشقت را فرمان بنمی‌ماند

3 زین دست عمل کاکنون آورد غم عشقت آن کیست که در عشقت حیران بنمی‌ماند

4 در حقهٔ جان بردم غم تا بنداند کس هرچند همی کوشم پنهان بنمی‌ماند

1 چو کاری ز یارم همی برنیاید چو نوری به کارم همی درنیاید

2 چه باشد که من در غم او سرآیم چو بر من غم او همی سرنیاید

3 ولیکن همین غم به آخر که با این همی هیچ شادی برابر نیاید

4 مرا کز در دل درآید غم او ز صد شادی دیگر آن در نیاید

1 دل راه صلاح برنمی‌گیرد کردم همه حیله درنمی‌گیرد

2 معشوقه دگر گرفت و دیگر شد دل هرچه کند دگر نمی‌گیرد

3 الحق نه دروغ راست باید گفت معذور بود اگر نمی‌گیرد

4 من تختهٔ عاشقی ز سر گیرم هرچند که او ز سر نمی‌گیرد