غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 روی تو آرام دلها می‌برد زلف تو زنهار جانها می‌خورد

2 تا برآمد فتنهٔ زلف و رخت عافیت را کس به کس می‌نشمرد

3 منهی عشق به دست رنگ و بوی راز دلها را به درها می‌برد

4 وقت باشد بر سر بازار عشق کز تو یک غم دل به صد جان می‌خرد

1 رخ خوبت خدای می‌داند که اگر در جهان به کس ماند

2 ماه را بر بساط خوبی تو عقل بر هیچ گوشه ننشاند

3 شعلهٔ آفتاب را بکشد حسنت ار آستین برافشاند

4 در جهان برنیاید آب به آب عشقت ار آب بر جهان راند

1 ای دلبر عیار ترا یار توان بود غمهای ترا با تو خریدار توان بود

2 با داغ تو تن در ستم چرخ توان داد با یاد تو اندر دهن مار توان بود

3 بر بوی گل وصل تو سالی نه که عمری از دست گل وصل تو پر خار توان بود

4 در آرزوی شکر و بادام تو صد سال بر بستر تیمار تو بیمار توان بود

1 آرزوی روی تو جانم ببرد کافریهای تو ایمانم ببرد

2 از جهان ایمان و جانی داشتم عشق تو هم این و هم آنم ببرد

3 غمزهات از بیخ وز بارم بکند عشوهات از خان و از مانم ببرد

4 شحنهٔ عشقت دلم را چون بخواند از حساب جعل خود جانم ببرد

1 بدان عزمم که دیگر ره به میخانه کمر بندم دل اندر وصل و هجر آن بت بیدادگر بندم

2 به رندی سر برافرازم به باده رخ برافروزم ره میخانه برگیرم در طامات بربندم

3 چو عریان مانم از هستی قباهای بقا دوزم چو مفلس گردم از هستی کمرهای به زر بندم

4 گرم یار خراباتی به کیش خویش بفریبد به زنارش که در ساعت چو او زنار دربندم

1 جمالت عشق می‌افزاید امروز رخت غارت‌کنان می‌آید امروز

2 مه و خورشید در خوبی و کشی غلام روی خوبت شاید امروز

3 سر زلفت سر آن دارد اکنون که راز عاشقان بگشاید امروز

4 بسا جان منتظر بر لب رسیده که تا عشقت چه می‌فرماید امروز

1 ز عهد تو بوی وفا می‌نیاید که از خوی تو جز جفا می‌نیاید

2 جهانیست حسنت که جز تخم فتنه بر آن آب و خاک و هوا می‌نیاید

3 مگر بر کجا آمد آسیب هجرت نشان ده بگو بر کجا می‌نیاید

4 چنان دست بر خون روان کرد چشمت که یک تیر غمزه‌اش خطا می‌نیاید

1 دلبر هنوز ما را از خود نمی‌شمارد با او چه کرد شاید با او که گفت یارد

2 جانم فدای زلفش تا خون او بریزد عمرم هلاک چشمش تا گرد از او برآرد

3 جان را چه قیمت آرد گر در غمش نسوزد دل را محل چه باشد گر درد او ندارد

4 گیتی بسی نماند گر چهره باز گیرد زنده کسی نماند گر غمزه برگمارد

1 چون کسی نیست که از عشق تو فریاد رسد چه کنم صبر کنم گر ز تو بیداد رسد

2 گر وصال تو به ما می‌نرسد ما و خیال آرزو گر به گدایان نرسد یاد رسد

3 چه رسیدست به لاله ز رخت جز حسرت حسرت آنست که بر سوسن آزاد رسد

4 خاک درگاه ترا سرمهٔ خود خواهم کرد آری از خاک درت این قدرم باد رسد

1 رنگ عاشق چو زعفران باشد هرکه عاشق بود چنان باشد

2 روی فارغ‌دلان به رنگ بود رنگ غافل چو ارغوان باشد

3 قاصد عشق او ز ره چو رسید کمترین پایمرد جان باشد

4 عشق چون در حدیث وعده شود عدت جان خان و مان باشد