غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 باز دستم به زیر سنگ آورد باز پای دلم به چنگ آورد

2 برد لنگی به راهواری پیش پیش از بس که عذر لنگ آورد

3 پای در صلح نانهاده هنوز ناز از سر گرفت و جنگ آورد

4 چون گل از نارکی ز باد هوا چاک زد جامه باز و رنگ آورد

1 آن روزگار کو که مرا یار یار بود من بر کنار از غم و او در کنار بود

2 روزم به آخر آمد و روزی نزاد نیز زان گونه روزگار که آن روزگار بود

3 امروز نیست هیچ امیدم به کار خویش بدرود دی که کار من امیدوار بود

4 دایم شمار وصل همی برگرفت دل این هجر بی‌شمار کجا در شمار بود

1 به جان آمد مرا کار از دل خویش غمی گشتم زکار مشکل خویش

2 در آن دریا شدستم غرقه کانجا بجز غم می‌نبینم ساحل خویش

3 به راه وصل می‌پویم ولیکن همه در هجر بینم منزل خویش

4 مبادا هیچ آسایش دلم را اگر جز رنج بینم حاصل خویش

1 تا به مهر تو تولا کرده‌ام از همه خوبان تبرا کرده‌ام

2 هر غمی کاید به روی من ز تو جای آن در سینه پیدا کرده‌ام

3 کی فرود آید غمت جای دگر چون من اسبابی مهیا کرده‌ام

4 در بهای هر غمی خواهی دلی وانگهی گویی محابا کرده‌ام

1 حسن تو گر بر همین قرار بماند قاعدهٔ عشق استوار بماند

2 از رخ تو گر بر این جمال بمانی بس غزل تر که یادگار بماند

3 هر نفس از چرخ ماه را به تعجب چشم در آن روی چون نگار بماند

4 بی‌تو مرا در کنارم ار بنمانی خون دل و دیده در کنار بماند

1 نه وعدهٔ وصلت انتظار ارزد نه خمر هوای تو خمار ارزد

2 هم طبع زمانه‌ای که نشکفته است کس را ز تو هیچ گل که خار ارزد

3 بر باد تو داد روزگارم دل وان چیست ترا که روزگار ارزد

4 منصوبه منه که با دغای تو حقا که اگر نه شش چهار ارزد

1 مرا تا کی فلک رنجور دارد ز روی دلبرم مهجور دارد

2 به یک باده که با معشوق خوردم همه عمرم در آن مخمور دارد

3 ندانم تا فلک را زین غرض چیست که بی‌جرمی مرا رنجور دارد

4 دو دست خود به خون دل گشادست مگر بر خون من منشور دارد

1 چارهٔ عشق تو نداند کس نامهٔ وصل تو نخواند کس

2 نقش هجران تو که مالد باز تو توانی اگر تواند کس

3 در رکابت فلک فرو ماند هم‌عنانی چگونه راند کس

4 به غمی چون دل بنستانی از تو انصاف چون ستاند کس

1 یار در خوبی قیامت می‌کند حسن بر خوبان غرامت می‌کند

2 در قمار حسن با ماه تمام دعوی داو تمامت می‌کند

3 از کمان ابروان کرد آنچه کرد وای آن کز تیر قامت می‌کند

4 فتنه بر فتنه است زو و همچنان غارت صبر و سلامت می‌کند

1 ای پسر بردهٔ قلندر گیر پرده از روی کارها برگیر

2 کفر و اسلام کار کس نکند آشیان زین دو شاخ برتر گیر

3 این دو معشوقهٔ دو قوم شدست تو برو مذهب سه دیگر گیر

4 پای دربند آن و این چه کنی خودسری باش و کار از سر گیر