گل رخسار تو چون دسته از انوری ابیوردی غزل 120
1. گل رخسار تو چون دسته بستند
بهار و باغ در ماتم نشستند
آن شوخ دیده دیده چو بر از انوری ابیوردی غزل 121
1. آن شوخ دیده دیده چو بر هم نمی‌زند
دل صبر پیشه کرد و کنون دم نمی‌زند
هرکرا عشقت به هم برمی‌زند از انوری ابیوردی غزل 122
1. هرکرا عشقت به هم برمی‌زند
عاقبت چون حلقه بر در می‌زند
هرچ از وفا به جای من آن از انوری ابیوردی غزل 123
1. هرچ از وفا به جای من آن بی‌وفا کند
آنرا وفا شمارم اگرچه جفا کند
نوبت حسن ترا لطف تو گر از انوری ابیوردی غزل 124
1. نوبت حسن ترا لطف تو گر پنج کند
عشق تو خاک تلف بر سر هر گنج کند
گر وفا با جمال یار کند از انوری ابیوردی غزل 125
1. گر وفا با جمال یار کند
حلقه در گوش روزگار کند
معشوق دل ببرد و همی قصد از انوری ابیوردی غزل 126
1. معشوق دل ببرد و همی قصد دین کند
با آشنا و دوست کسی این‌چنین کند
جان وصال تو تقاضا می‌کند از انوری ابیوردی غزل 127
1. جان وصال تو تقاضا می‌کند
کز جهانش بی‌تو سودا می‌کند
دل به عشقش رخ به خون تر از انوری ابیوردی غزل 128
1. دل به عشقش رخ به خون تر می‌کند
جان ز جورش خاک بر سر می‌کند
حسن تو عشق من افزون می‌کند از انوری ابیوردی غزل 129
1. حسن تو عشق من افزون می‌کند
عشق او حالم دگرگون می‌کند
یار در خوبی قیامت می‌کند از انوری ابیوردی غزل 130
1. یار در خوبی قیامت می‌کند
حسن بر خوبان غرامت می‌کند
زلفش اندر جور تلقین از انوری ابیوردی غزل 131
1. زلفش اندر جور تلقین می‌کند
رخ پیاده حسن فرزین می‌کند