غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 ای غم تو جسم را جانی دگر جان نیابد چون تو جانانی دگر

2 ای به زلف کافر تو عقل را هر زمانی تازه ایمانی دگر

3 وی ز تیره غمزهٔ تو روح را هر دم اندر دیده پیکانی دگر

4 نیست بر اثبات یزدان نزد عقل از تو بهتر هیچ برهانی دگر

1 مست از درم درآمد دوش آن مه تمام دربر گرفته چنگ و به کف برنهاده جام

2 بر روز روشن از شب تیره فکنده بند وز مشک سوده بر گل سوری نهاده دام

3 آهنگ پست کرده به صوت حزین خویش شکر همی فشانده ز یاقوت لعل‌فام

4 گفتی که لعل ناب و عقیق گداخته است درجام او ز عکس رخ او شراب خام

1 از بس که کشیدم از تو بیداد از دست تو آمدم به فریاد

2 فریاد از آن کنم که آمد بر من ز تو ای نگار بیداد

3 داد از دل پر طمع چه دارم بر خیر چرا کنم سر از داد

4 مردی چه طلب کنم ز آتش نرمی چه طلب کنم ز پولاد

1 آنچه بر من در غم آن نامسلمان می‌رود بالله ار با موئمن اندر کافرستان می‌رود

2 دل به دلال غمش دادم به دستم باز داد گفت نقدی ده که این با خاک یکسان می‌رود

3 آنچنان بی‌معنیی کارم به جان آورد و رفت این سخن در یار بی‌معنی نه در جان می‌رود

4 گفتم از بی‌آبی چشم زمانه‌ست این مگر پیشت آب من کنون تیره به دستان می‌رود

1 صبر کن ای تن که آن بیداد هجران بگذرد راحت تن چون که بگذشت آفت جان بگذرد

2 خویشتن در بند نیک و بد مکن از بهر آنک زشت و خوب و وصل و هجران درد و درمان بگذرد

3 روزگاری می‌گذار امروز از آن نوعی که هست کانچه مردم بر خود آسان کرد آسان بگذرد

4 تا در این دوری ز داروی و ز درمان چاره چیست صبر کن چندان که این دوران دونان بگذرد

1 درد سر دل به سر نمی‌آید پای از گل عشق برنمی‌آید

2 آوخ عمرم به رخنه بیرون شد وین بخت ز رخنه درنمی‌آید

3 گفتم شب عیش را بود روزی این رفت و زان خبر نمی‌آید

4 دل خانه فروش نام و ننگم زد دلبر ز تتق به در نمی‌آید

1 ای جهان را به حضرت تو نیاز در جاه تو تا قیامت باز

2 درگهت قبله‌ای که در که و مه خدمت او فریضه شد چو نماز

3 گره ابروی سیاست تو آشتی داده کبک را با باز

4 نظر رحمت و رعایت تو ایمنی داده آز را ز نیاز

1 مرا تاثیر عشقت بر دل آمد همه دعوی عقلم باطل آمد

2 دلم بردی به جانم قصد کردی مرا این واقعه بس مشکل آمد

3 ز دل نالم ز روی تو چه نالم برویم هرچه آید زین دل آمد

4 حساب وصل با عشقت بکردم مرا صد ساله محنت فاضل آمد

1 یا وصل ترا عنایتی باید یا هجر ترا نهایتی باید

2 صد سورهٔ هجر می‌فرو خوانی در شان وصال آیتی باید

3 دل عمر به عشق می‌دهد رشوت آخر ز تو در حمایتی باید

4 بوسی ندهی وگر طمع دارم گویی به بها ولایتی باید

1 هرکه دل بر چون تو دلداری نهد سنگ بر دل بی‌تو بسیاری نهد

2 وانکه را محنت گلی خواهد شکفت روزگارش این چنین خاری نهد

3 وانکه جانش همچو دل نبود به کار خویشتن را با تو در کاری نهد

4 تحفه سازد گه گهم آن دل ظریف آرد و در دست خونخواری نهد