غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 تا رنگ مهر از رخ روشن گرفته‌ام بی‌رنگ او ببین که چه شیون گرفته‌ام

2 دریای من غذای دل تنگ من شدست دریای کشتیی که به سوزن گرفته‌ام

3 آهن دلا دلم ز فراق تو بشکند کو را به دست صبر در آهن گرفته‌ام

4 یک روز دامن تو بگیرم که چند شب در تو به اشک خویش به دامن گرفته‌ام

1 دوش در ره نگارم آمد پیش آن به خوبی ز ماه گردون بیش

2 گشته از روی و زلف خونخوارش خاک گلرنگ و باد مشک پریش

3 چون مرا دید ساعتی از دور آن بت نیکخواه نیک‌اندیش

4 به اشارت نهان ز دشمن گفت کالسلام علیک ای درویش

1 بیا که با سر زلف تو کارها دارم ز عشق روی تو در سر خمارها دارم

2 بیا که چون تو بیایی به وقت دیدن تو ز دیدگان قدمت را نثارها دارم

3 بیا که بی‌رخ گلرنگ و زلف گل بویت شکسته در دل و در دیده خارها دارم

4 بیا که در پس زانو ز چند روز فراق هزار ساله فزون انتظارها دارم

1 دست در وصل یار می‌نرسد جز غمم زان نگار می‌نرسد

2 عشق را گرچه آستانه بسیست هیچ در انتظار می‌نرسد

3 از شمار وصال دوست مرا جز غم بی‌شمار می‌نرسد

4 در غم هجر صبر من برسید دل به مقصود کار می‌نرسد

1 هرکس که ز حال من خبر یابد بدعهدی تو به جمله دریابد

2 بر من غم تو کمین همی سازد جانم شده گیر اگر ظفر یابد

3 عشقت به بهانه‌ای دلم بستد ترسم که بهانهٔ دگر یابد

4 خواهم که دمی برآورم با تو بی‌آنکه زمانه زان خبر یابد

1 عشقم این بار جهان بخواهد برد برد نامم نشان بخواهد برد

2 در غمت با گران رکابی صبر دل ز دستم عنان بخواهد برد

3 موج طوفان فتنهٔ تو نه دیر عافیت از جهان بخواهد برد

4 نرگس چشم و سرو قامت تو زینت بوستان بخواهد برد

1 هر کرا با تو کار درگیرد بهره از روزگار برگیرد

2 به سخن لب ز هم چو بگشایی همه روی زمین شکر گیرد

3 چون زند غمزه چشم غمازت دو جهان را به یک نظر گیرد

4 چشم تو آهویی است بس نادر که همه صید شیر نر گیرد

1 هرچند به جای تو وفا دارم هم از تو توقع جفا دارم

2 در سر ز تو همچنان هوس دارم در دل ز تو همچنان هوادارم

3 از من چو جهان مبر که تو دانی کز دولت این جهان ترا دارم

4 بیگانه مشو چو دین و دل با من چون با غم تو دل آشنا دارم

1 هرچه مرا روی تو به روی رساند ناخوش و خوش‌دل به‌روی خوش بستاند

2 هست به رویت نیازم از همه رویی گرچه همه محنتی به روی رساند

3 در غم تو سر همی ز پای ندانم گر تو ندانی مدان خدای تو داند

4 رغم کسی را به خانه در چه نشینی کاتش دل را به آب دیده نشاند

1 دوستی یک دلم همی باید وگرم خون دل خورد شاید

2 خود نگه می‌کنم به مادر دهر تا به عمری از این یکی زاید

3 هیچ‌کس نیست زیر دور فلک که نه زان بهترک همی باید

4 دست گرد جهان برآوردم پای اهلی به دست می‌ناید