غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 مرا دانی که بی‌تو حال چونست به هر مژگان هزاران قطره خونست

2 تنم در بند هجر تو اسیرست دلم در دست عشق تو زبونست

3 غم عشق تو در جان هیچ کم نیست چه جای کم که هر ساعت فزونست

4 به وجهی خون همی بارم من از دل که در عشق توام غم رهنمونست

1 ای یار مرا غم تو یارست عشق تو ز عالم اختیارست

2 با عشق تو غم همی گسارم عشق تو غمست و غمگسارست

3 جان و جگرم بسوخت هجران خود عادت دل نه زین شمارست

4 جان سوختن و جگر خلیدن هجران ترا کمینه کارست

1 کار دل از آرزوی دوست به جانست تا چه شود عاقبت که کار در آنست

2 کرد ز جان و جهان ملول به جورم با همه بیداد و جور جان جهانست

3 عشوه دهد چون جهان و عمر ستاند در غم او عشوه سود و عمر زیانست

4 عشق چو رنگی دهد سرشک کسی را روی سوی من کند که رسم فلانست

1 بیا ای جان، بیا ای جان، بیا فریاد رس ما را چو ما را یک نفس باشد، نباشی یک نفس ما را

2 ز عشقت گرچه با دردیم و در هجرانت اندر غم وز عشقِ تو نه بس باشد ز هجرانِ تو بس ما را

3 کم از یک دم زدن ما را اگر در دیده خواب آید غمِ عشقت بجنباند به گوش اندر جرس ما را

4 لبت چون چشمهٔ نوش است و ما اندر هوس مانده که بر وصلِ لبت یک روز باشد دست‌رس ما را

1 یارم این بار، بار می‌ندهد بخت کارم قرار می‌ندهد

2 خواب بختم دراز شد مگرش چرخ جز کوکنار می‌ندهد

3 روزگارم ز باغ بوک و مگر گل نگویم که خار می‌ندهد

4 بخت یاری نمی‌دهد نی‌نی این بهانه است یار می‌ندهد

1 دل از خوبان دیگر برگرفتم ز دل نو باز عشقی درگرفتم

2 ندانستم که اصل عاشقی چیست چو دانستم رهی دیگر گرفتم

3 فکندم دفتر و جستم ز طامات خراباتی شدم ساغر گرفتم

4 عتاب دوستان یکسو گرفتم کتاب عاشقی را برگرفتم

1 حسن تو بر ماه لشکر می‌کشد عشق تو بر عقل خنجر می‌کشد

2 خدمتش بر دست می‌گیرد فلک هر کرا دست غمت برمی‌کشد

3 دست عشقت هرکرا دامن گرفت دامن از هر دو جهان درمی‌کشد

4 از بر تو گر غمیم آرد رسول جان به صد شادیش در بر می‌کشد

1 دست در روزگار می‌نشود پای عمر استوارمی‌نشود

2 شاهد خوب صورتست امل در دل و دیده خوار می‌نشود

3 روز شادی چو راز گردونست لاجرم آشکار می‌نشود

4 هیچ غم را کران نمی‌بینم تا دو چشمم چهار می‌نشود

1 جانا به غریبستان چندین بنماند کس باز آی که در غربت قدر تو نداند کس

2 صد نامه فرستادم یک نامهٔ تو نامد گویی خبر عاشق هرگز نرساند کس

3 در پیش رخ خوبت خورشید نیفروزد در پیش سواران خر هرگز بنراند کس

4 هر کو ز می وصلت یک جام بیاشامد تا زنده بود او را هشیار نخواند کس

1 زلفت چو به دلبری درآمد بس کس که ز جان و دل برآمد

2 هم رایت خوشدلی نگون شد هم دولت بی‌غمی سر آمد

3 دل گم نشود در آنچنان زلف کز فتنه جهان به هم برآمد

4 کاندیشه به حلقه‌ایش درشد کم گشت و چو حلقه بر در آمد