مسکین دلم به داغ جفا از انوری ابیوردی غزل 263
1. مسکین دلم به داغ جفا ریش کرده‌ای
جور از همه جهان تو به من بیش کرده‌ای
بر مه از عنبر عذار آورده‌ای از انوری ابیوردی غزل 264
1. بر مه از عنبر عذار آورده‌ای
بر پرند از مشک مار آورده‌ای
تا که دستم زیر سنگ آورده‌ای از انوری ابیوردی غزل 265
1. تا که دستم زیر سنگ آورده‌ای
راستی را روز من شب کرده‌ای
دامن اندر پای صبر آورده‌ای از انوری ابیوردی غزل 266
1. دامن اندر پای صبر آورده‌ای
پس به بیداد آستین برکرده‌ای
زردرویم ز چرخ دندان‌خای از انوری ابیوردی غزل 267
1. زردرویم ز چرخ دندان‌خای
تیره‌رایم ز عمر محنت‌زای
جانا به کمال صورتی‌ای از انوری ابیوردی غزل 268
1. جانا به کمال صورتی‌ای
در حسن و جمال آیتی‌ای
گر مرا روزگار یارستی از انوری ابیوردی غزل 269
1. گر مرا روزگار یارستی
کار با یار چون نگارستی
همچون سر زلف خود شکستی از انوری ابیوردی غزل 270
1. همچون سر زلف خود شکستی
آن عهد که با رهی ببستی
یا بدان رخ نظری بایستی از انوری ابیوردی غزل 271
1. یا بدان رخ نظری بایستی
یا از آن لب شکری بایستی
ای دیر به دست آمده بس از انوری ابیوردی غزل 272
1. ای دیر به دست آمده بس زود برفتی
آتش زدی اندر من و چون دود برفتی
چه نازست آنکه اندر سرگرفتی از انوری ابیوردی غزل 273
1. چه نازست آنکه اندر سرگرفتی
به یکباره دل از ما برگرفتی
ای دل تو مرا به باد دادی از انوری ابیوردی غزل 274
1. ای دل تو مرا به باد دادی
از بس که نمودی اوستادی