غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 چه نازست آنکه اندر سرگرفتی به یکباره دل از ما برگرفتی

2 ز چه بیرون به نازی درگرفتم برون ز اندازه نازی برگرفتی

3 ترا گفتم که با من آشتی کن رها کرده رهی دیگر گرفتی

4 دریغ آن دوستی با من به یکبار شدی در جنگ و خشم از سر گرفتی

1 تا رخت دل اندر سر زلف تو نهادیم بر رخ ز غم عشق تو خونابه گشادیم

2 در کار تو جان را به جفا نیست گرفتیم در راه تو رخ را به وفاراست نهادیم

3 در آرزوی روی تو از دست برفتیم واندر طلب وصل تو از پای فتادیم

4 چون فتنهٔ دیدار تو گشتیم به ناکام در بندگی روی تو اقرار بدادیم

1 جز سر پیوند آن نگار ندارم گرچه ازو جز دل فکار ندارم

2 هر نفسم یاد اوست گرچه ازو من جز نفس سرد یادگار ندارم

3 شاد بدانم که در فراق جمالش جز غم او هیچ غمگسار ندارم

4 زان نشوم رنجه از جفاش که در عشق سیرت عشاق روزگار ندارم

1 گر مرا روزگار یارستی کار با یار چون نگارستی

2 برنگشتی چو روزگار از من گرنه با روزگار یارستی

3 برکنارم ز یار اگرنه مرا همه مقصود در کنارستی

4 نیست در بوستان وصل گلی این چه ژاژست کاش خارستی

1 اگر نقش رخت بر جان ندارم به زلف کافرت ایمان ندارم

2 ز تو یک درد را درمان مبادم اگر صد درد بی‌درمان ندارم

3 ز عشقت رازها دارم ولیکن ز بی‌صبری یکی پنهان ندارم

4 صبوری را مگر معذور داری دلی می‌باید و من آن ندارم

1 ای روی تو آیت نکویی حسن تو کمال خوبرویی

2 راتب شده عالم کهن را هردم ز تو فتنه‌ای به نویی

3 معروف لبت به تنگ‌باری چونان که دلت به تنگ‌خویی

4 بردی دل و در کمین جانی یارب تو از این همه چه جویی

1 بیا که با سر زلف تو کارها دارم ز عشق روی تو در سر خمارها دارم

2 بیا که چون تو بیایی به وقت دیدن تو ز دیدگان قدمت را نثارها دارم

3 بیا که بی‌رخ گلرنگ و زلف گل بویت شکسته در دل و در دیده خارها دارم

4 بیا که در پس زانو ز چند روز فراق هزار ساله فزون انتظارها دارم

1 این همه چابکیّ و زیبایی این چنین از کجا همی‌آیی

2 چون مه چارده به نیکویی چون بت آزری به زیبایی

3 مه نخوانم تو را معاذالله مه نهانست تا به پیدایی

4 ماه سرد و ترست و رنگ‌آمیز شب دو و بی‌قرار و هرجایی

1 نگفتی کزین پس کنم سازگاری به نام ایزد الحق نکو قول یاری

2 بهانه چه جویی کرانه چه گیری بیا در میان نه به حق هرچه داری

3 همی گویی انصاف تو بدهم آری تو معروف باشی به انصاف کاری

4 همه عذر لنگست کز تو بدیدم سر ما نداری بهانه چه آری

1 ای غایت عیش این جهانی ای اصل نشاط و شادمانی

2 گر روح بود لطیف روحی ور جان باشد عزیز جانی

3 گفتی که چگونه‌ای تو بی‌ما دور از تو بتا چنان که دانی

4 از درد تو سخت ناتوانم رنجی برگیر اگر توانی