غزلیات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 جان نقش رخ تو بر نگین دارد دل داغ غم تو بر سرین دارد

2 تا دامن دل به دست عشق تست صد گونه هنر در آستین دارد

3 چشم تو دلم ببرد و می‌بینم کاکنون پی جان و قصد دین دارد

4 وافکنده کمان غمزه در بازو تا باز چه فتنه در کمین دارد

1 یار گرد وفا نمی‌گردد حاجتی زو روا نمی‌گردد

2 ما به گرد درش همی گردیم گرچه او گرد ما نمی‌گردد

3 یک زمان صحبت جدایی یار از بر ما جدا نمی‌گردد

4 هیچ شب نیست تا ز خون جگر بر سرم آسیا نمی‌گردد

1 مرا صورت نمی‌بندد که دل یاری دگر گیرد مرا بیکار بگذارد سر کاری دگر گیرد

2 دل خود را دهم پندی اگرچه پند نپذیرد که بگذارد هوای او هواداری دگر گیرد

3 ازو دوری نیارم جست ترسم زانکه ناگاهی خورد زنهار با جانم وفاداری دگر گیرد

4 اگر زان لعل شکربار بفروشد به جان مویی رضای او بجوید جان خریداری دگر گیرد

1 ترا کز نیکوان یاری نباشد مرا نزد تو مقداری نباشد

2 نباشد دولت وصلت کسی را وگر باشد مرا باری نباشد

3 ترا گر کار من دامن نگیرد ز بخت من عجب کاری نباشد

4 گلی نشکفت باری این زمانم اگر در زیر این خاری نباشد

1 نوبت حسن ترا لطف تو گر پنج کند عشق تو خاک تلف بر سر هر گنج کند

2 قبلهٔ روی ترا هرکه شبی برد نماز چار تکبیر دگر روز بر این پنج کند

3 نرگس مست تو هشیارترین مرغی را سینه چون نار کند چهره چو نارنج کند

4 عقل بر سخت لبت را به سخن گفت این است زانکه در مهد همی طفل سخن‌سنج کند

1 دلدار به طبع گشت رام آخر وین کار به صبر شد تمام آخر

2 آن کرهٔ سر کشیدهٔ توسن بی‌رایض گشت خوش لگام آخر

3 وان مرغ رمیده وز قفس جسته باز آمد چون دلم به دام آخر

4 هرکس که به صبر پای بفشارد روزی برسد چو من به کام آخر

1 جان ز رازت خبر نمی‌یابد عقل خوی تو درنمی‌یابد

2 چون تو بازارگان ترکستان می‌نیارد مگر نمی‌یابد

3 وصل چون دارم از تو چشم که چشم بر خیالت ظفر نمی‌یابد

4 گشت قانع به پاسخ تو دلم وز لبت این قدر نمی‌یابد

1 روی ندارم که روی از تو بتابم زانکه چو روی تو در زمانه نیابم

2 چون همه عالم خیال روی تو دارد روی ز رویت بگو چگونه بتابم

3 حیله‌گری چون کنم به عقل چو گم کرد عشق سر رشتهٔ خطا و صوابم

4 نی ز تو بتوان برید تا بشکیبم نی به تو بتوان رسید تا بشتابم

1 من آن نیم که مرا بی‌تو جان تواند بود دل زمانه و برگ جهان تواند بود

2 نهان شد از من بیچاره راز محنت تو قضای بد ز همه کس نهان تواند بود

3 خوش آنکه گویی چونی همی توانی نه در این چنین سر و توشم توان تواند بود

4 اگر ز حال منت نیست هیچ‌گونه خبر که حال من ز غمت بر چه‌سان تواند بود

1 تا به کوی تو رهگذر دارم کس نداند که من چه سر دارم

2 دل ربودی و قصد جان کردی رسم و آیین تو ز بر دارم

3 داستانی ز غصهٔ همه سال قصهٔ عمر جان شکر دارم

4 جز غم عاشقی ز بی سیمی صد هزاران غم دگر دارم