غزلیات امیر معزی نیشابوری

1 از غم عشقت نگارا دیده پرخون‌کرده‌ام تا رخ و عارض زخون دیده گلگون کرده‌ام

2 ای بسا شبها که من از آرزوی روی تو از سرشک دیده کویت را چو جیحون ‌کرده‌ام

3 خون من خواهی‌که ریزی بی‌گناهان هر زمان تو چه پنداری که من در عاشقی چون‌ کرده‌ام

4 دوش وقت نیمشب پیش خدا از جورتو صدهزار افغان و فریاد از تو افزون کرده‌ام

1 مشکن صنما عهد که من توبه شکستم وز بهر تو در کنج خرابات نشستم

2 اندر صف خورشیدپرستان شدم اینک زیرا که میان سخت به زنّار ببستم

3 پیش تو برم سجده میان‌بسته به زنّار تا خلق بدانند که خورشیدپرستم

4 بندم کن و حدّم بزن ای شحنهٔ خوبان کز هجر تو دیوانه و از عشق تو مستم

1 تا دلم بستدی ای ماه و ندادی دادم کشتهٔ عشق شدم راز نهان بگشادم

2 سرد بردی دلم از عاشقی و جستن عشق لاجرم زود شدم عاشق و گرم افتادم

3 پدر و مادر من بنده نبودند تو را من تو را بنده شدم‌ گرچه به اصل آزادم

4 هر شبی بر سر کوی تو برآرم فریاد نکنی رحمت و یکشب نرسی فریادم

1 دلم را یاری از یاری ندیدم غمم را هیچ غمخواری ندیدم

2 به قاف عشق بر سیمرغ شادی اگر دیدی تو من باری ندیدم

3 امید راحتی اندر که بندم کزو در حال آزاری ندیدم

4 دلم را با دهانت کاری افتاد کز آن در بسته‌تر کاری ندیدم

1 کرانه گیرم تا خود ز عشق باز کنم در خصومت بر خویشتن فراز کنم

2 زعشق دوست بدین عشق و دوستی که منم نه ممکن است‌ که من خود زعشق باز کنم

3 زیاد روی خداوند آن دو زلف سیاه چو نام عشق بود من سخن دراز کنم

4 گرش ببینم و دستم به زلف او نرسد به چشم با سر زلفش ز دور راز کنم

1 اگر یگانه شوی با تو دل یگانه‌کنم زعشق و مهر دگر دلبران‌کرانه کنم

2 وگر جفا کنی و بگذری ز راه وفا دو دیده تیر جفای تو را نشانه کنم

3 رمیده کرد زمن گردش زمانه تو را بدین سبب گله ازگردش زمانه کنم

4 سیاه خال تو دانه است و تیره زلف تو دام به دام بسته شوم ‌گر طمع به دانه کنم

1 صنما ما ز ره دور و دراز آمده‌ایم به‌سر کوی تو با درد و نیاز آمده‌ایم

2 گر ز نزدیک تو آهسته و هشیار شدیم مست و آشفته به نزدیک تو بازآمده‌ایم

3 آمدستیم خریدار می و رود و سرود نه فروشندهٔ تسبیح و نماز آمده‌ایم

4 یک زمان‌گرم‌کن از مستی ما مجلس خویش که ز مستی بر توگرم فراز آمده‌ایم

1 ای پسر ما دل ز تو برداشتیم بار عشق تو به تو بگذاشتیم

2 تا تو ما را دوست از دل داشتی ما تو را چون جان و دل پنداشتیم

3 چون تو برگشتی و دل برداشتی از تو برگشتیم و دل برداشتیم

4 ما همین پنداشتیم از تو نخست هم چنان آمد که ما پنداشتیم

1 جانا کجا شدی‌ که ز بهر تو غم خوریم هر ساعت از غمان تو آشفته دل‌تریم

2 لیلی دیگری تو به خوبی و دلبری ما در غم فراق تو مجنون دیگریم

3 ما را به عشقت اندر بیکار شد دو دست یک دست بر دلیم و دگردست بر سریم

1 تا دل بود ای دلبر تا جان بود ای جانان با مهر تو دارم دل با عشق تو دارم جان

2 گر دل ببری شاید زیرا که تویی دلبر ور جان ببری زیبد زیرا که تویی جانان

3 هوش از همه بستانی چون غمزه‌ کنی ناوک گوی از همه بربایی چون زلف‌ کنی چوگان

4 هرچندکه سلطانم آخر به تو محتاجم چون عشق پدید آید محتاج شود سلطان