سنبل است آنکه تو از امیر معزی نیشابوری غزل 49
1. سنبل است آنکه تو از لاله برانگیخته‌ای
یا بنفشه است که بر طرف چمن ریخته‌ای
ختنی‌وار رخ خوب از امیر معزی نیشابوری غزل 50
1. ختنی‌وار رخ خوب بیاراسته‌ای
چگلی‌وار سر زلف بپیراسته‌ای
آن روی به نیکویی از امیر معزی نیشابوری غزل 51
1. آن روی به نیکویی خورشید جهانستی
وان یار به زیبایی چون حور جنانستی
بامدادان راست از امیر معزی نیشابوری غزل 52
1. بامدادان راست گو تا رخ کرا آراستی
وز خمار و خواب دوشینه کجا برخاستی
گر یار نگارینم از امیر معزی نیشابوری غزل 53
1. گر یار نگارینم در من نگرانستی
بار غم و رنج او بر من نه گرانستی
نگارا تو دلبند از امیر معزی نیشابوری غزل 54
1. نگارا تو دلبند و زیبا نگاری
پسندیده ترکی و شایسته یاری
کافر بچه‌ای سنگدل از امیر معزی نیشابوری غزل 55
1. کافر بچه‌ای سنگدل آوردهٔ غازی
دلهای مسلمانان بربوده به بازی
بر من این رنج و غم از امیر معزی نیشابوری غزل 56
1. بر من این رنج و غم آخر به سر آید روزی
لب من بر لب آن خوش پسر آید روزی
آن که از سنبل نقاب از امیر معزی نیشابوری غزل 57
1. آن که از سنبل نقاب ارغوان آرد همی
عیش او بر چهرهٔ من زعفران کارد همی
آن صنم کاندر دو از امیر معزی نیشابوری غزل 58
1. آن صنم کاندر دو لب تنگ شکر دارد همی
بر سر سرو روان شمس و قمر دارد همی
ای ترک زبهر تو دلی از امیر معزی نیشابوری غزل 59
1. ای ترک زبهر تو دلی دارم و جانی
ور هر دو بخواهی به تو بخشم به زمانی
دوست دارم که برآشوبی از امیر معزی نیشابوری غزل 60
1. دوست دارم که برآشوبی و بیداد کنی
شادیی کن که مرا با غم و فریاد کنی