سنبل است آنکه تو از لاله برانگیخته‌ای از نیشابوری غزل 49
1. سنبل است آنکه تو از لاله برانگیخته‌ای
یا بنفشه است که بر طرف چمن ریخته‌ای
ختنی‌وار رخ خوب بیاراسته‌ای از نیشابوری غزل 50
1. ختنی‌وار رخ خوب بیاراسته‌ای
چگلی‌وار سر زلف بپیراسته‌ای
آن روی به نیکویی خورشید جهانستی از نیشابوری غزل 51
1. آن روی به نیکویی خورشید جهانستی
وان یار به زیبایی چون حور جنانستی
بامدادان راست گو تا رخ کرا آراستی از نیشابوری غزل 52
1. بامدادان راست گو تا رخ کرا آراستی
وز خمار و خواب دوشینه کجا برخاستی
گر یار نگارینم در من نگرانستی از نیشابوری غزل 53
1. گر یار نگارینم در من نگرانستی
بار غم و رنج او بر من نه گرانستی
نگارا تو دلبند و زیبا نگاری از نیشابوری غزل 54
1. نگارا تو دلبند و زیبا نگاری
پسندیده ترکی و شایسته یاری
کافر بچه‌ای سنگدل آوردهٔ غازی از نیشابوری غزل 55
1. کافر بچه‌ای سنگدل آوردهٔ غازی
دلهای مسلمانان بربوده به بازی
بر من این رنج و غم آخر به سر آید روزی از نیشابوری غزل 56
1. بر من این رنج و غم آخر به سر آید روزی
لب من بر لب آن خوش پسر آید روزی
آن که از سنبل نقاب ارغوان آرد همی از نیشابوری غزل 57
1. آن که از سنبل نقاب ارغوان آرد همی
عیش او بر چهرهٔ من زعفران کارد همی
آن صنم کاندر دو لب تنگ شکر دارد همی از نیشابوری غزل 58
1. آن صنم کاندر دو لب تنگ شکر دارد همی
بر سر سرو روان شمس و قمر دارد همی
ای ترک زبهر تو دلی دارم و جانی از نیشابوری غزل 59
1. ای ترک زبهر تو دلی دارم و جانی
ور هر دو بخواهی به تو بخشم به زمانی
دوست دارم که برآشوبی و بیداد کنی از نیشابوری غزل 60
1. دوست دارم که برآشوبی و بیداد کنی
شادیی کن که مرا با غم و فریاد کنی