غزلیات امیر معزی نیشابوری

1 به شب از داغ هجر تو نمیدانم غنود ای‌جان که‌ درد و داغ هجران‌ تو خواب از من ربود ای‌ جان

2 زبهر دیدن رویت چو باشم بر سرکویت خروش پاسبان تو به جان باید شنود ای جان

3 به باغ صحبت وصلت بکشتم تخم امیدت کنون آمد به‌ بر تخمم‌ کسی دیگر درود ای جان

4 مرا شادی رخسار تو باشد هرکجا باشم چو رخسارت نبینم من ندانم شاد بود ای جان

1 آه ازین کودکان مشکین موی آه ازین دلبران زیباروی

2 رخ ایشان چو لاله بر سر کوه قد ایشان چو سرو بر لب جوی

3 عالم از رنگ و بویشان چو نگار چون گل و چون ‌سمن به ‌روی و به ‌بوی

4 گاه تن را جدا کنند از جان گاه زن را جدا کنند از شوی

1 بار دیگر باز گرم افتادم اندر کار او باز نشکیبم همی یکساعت از دیدار او

2 گر مرا بینی عجب مانی فرو درکار من تا دگر باره چرا عاجز شدم درکار او

3 هر شبی‌ گویم‌ که مهمان آرمش ا‌برخوان‌ا خویش تا مگرگیرم زمانی بهره ازگفتار او

4 بازگویم کز دو چشم من جهان پرگل شود چون زمین پرگل شود مشکل شود رفتار او

1 نگارا تو دلبند و زیبا نگاری پسندیده ترکی و شایسته یاری

2 نبودست حور و پری آشکارا تو این هردویی پس چرا آشکاری

3 ز عشق تو بحر محیط است چشمم تو در بحر چون لؤلؤ شاهواری

4 به شب دیده بر ماه و پروین‌ گمارم چو تو لشکر هجر بر من‌ گماری

1 اگر یگانه شوی با تو دل یگانه‌کنم زعشق و مهر دگر دلبران‌کرانه کنم

2 وگر جفا کنی و بگذری ز راه وفا دو دیده تیر جفای تو را نشانه کنم

3 رمیده کرد زمن گردش زمانه تو را بدین سبب گله ازگردش زمانه کنم

4 سیاه خال تو دانه است و تیره زلف تو دام به دام بسته شوم ‌گر طمع به دانه کنم

1 ختنی‌وار رخ خوب بیاراسته‌ای چگلی‌وار سر زلف بپیراسته‌ای

2 این همه صنعت و آرایش و پیرایش چیست گرنه آشوب و بلای دل من خواسته‌ای

3 باغبانی ز که آموخته‌ای جان پدر که سمن برگ به شمشاد بیاراسته‌ای

4 گر بود خواسته و عمر گرانمایه و خوش خوشتر از عمر گرانمایه و از خواسته‌ای

1 ماهرویا ز غم عشق نگه دار مرا مگذر از بیعت دیرینه و مگذار مرا

2 به محالی و خطائی ‌که تو را هست خیال خط مکش بر من و بیهوده میازار مرا

3 چند گویی که به یک‌بار زبون‌گیر شدی من زبونم تو زبان‌گیر مپندار مرا

4 از همه خلق من امروز خریدار توام گرچه هستند همه خلق خریدار مرا

1 سرو روان چو کوه به کردار ماه کرد خط آمد وکنارهٔ ماهش سیاه کرد

2 آن خط مشک بوی که بر عارضش دمید بر گل سپاه مورچه‌ گویی که راه کرد

3 چیره شدیم ما به‌ گنه بر به عشق از آنک صد ره به عجز توبهٔ ما را تباه‌کرد

4 وز توبه برکنار فتادیم از آنکه او رخسارگان چو توبهٔ ما را سیاه کرد

1 موی چون غالیه و روی چو دیباست تو را عقده از غالیه بر دیبا زیباست تو را

2 مرده از دو لب شیرینت همی زنده شود در دو لب‌ گویی افسون مسیحاست تو را

3 عاشق و شیفته سرو صنوبر شده‌ام زانکه چون سرو صنوبر قد و بالاست تو را

4 قبله زی خلخ و یغماست مرا تا بزیم زانکه اصل و نسب از خلخ و یغماست تو را

1 دام که بر لاله و عنبر نهند از پی صید دل غمخور نهند

2 نام دل اندر خط آن خوش پسر خوش پسرم نام عجبتر نهند

3 سخت خوشی چشم بدان دور باد از در آنی‌که تورا برنهند