قصاید در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 تا منت توست هم نشینم از ناز نمی کشد زمینم

2 خلخال هلال نعل سازم چون داغ تو می سزد سرینم

3 بر دیده مهر مهر بندم چون نام تو می کشد نکنیم

4 زان رشته نور یافت خورشید از بهر طراز آستینم

1 اگر چو قوس قزح جمله تن، دهان دارم وگر چو چشمهٔ خورشید صد زبان دارم

2 وگر، چو جان سخن‌پیشه معانی بین فراز کنگرهٔ عرش آشیان دارم

3 وگر، چو طوطی فردوس و طوبی فلکم که صحن گلشن روح‌القدس مکان دارم

4 هزار زخمه چو این، بر یکی نوا بندم هزار خامه چو آن، در یکی بنان دارم

1 ایا چو ذات خرد جوهرت عدیم مثال نه نیک رفت که گفتم وجود نیست محال

2 بگفتمی که به مانی تو کز ضرورت لفظ عنان نطق نه پیچاندی بسوی و بال

3 بوقت نسخت ماهیت تو عقل از عجز درید دفتر و هم و شکست کلک خیال

4 ندید گرد کمال تو گر چه از تعجیل هزار نعل بیفکند آسمان چو هلال

1 چون بر آهیخت سرور اجرام از سر چرمه غروب لکام

2 گشت بر عرصه اقامت سست سپه روز را طناب خیام

3 چهره های منیر بگشادند اختران از دریچه های ظلام

4 زورق زر ز ساحل مغرب ماند در موج بحر جان انجام

1 چو رفت شاه کواکب ببار گاه حمل هزار نقش بر آورد کار گاه عمل

2 محاسبان صبا باز خامه جعد کنند گشند بر رخ تقویم بوستان جدول

3 شکوه عقد ثریا دهد بکردن شاخ خوید صدره خارا برد بقامت تل

4 نه تیر نقرس یخ، پای آب دارد لنک نه تیر فالج وی، دست شاخ دارد شل

1 ای عقل خنجر تو و ناوردگاه جان بیرون جهان سمند کمال از پل جهان

2 عنّین رکی است دهر، مده تاب در کمند تر دامنی است چرخ، منه تیر در کمان

3 زلفی شکن که روی نماید در او یقین راهی مرو، که باژ ستاند در او کمان

4 زان در کف الست کمر بسته ئی چو چرخ تا پنبه وار باز نشینی بدو کدان

1 طفل نه ای چند از این، دایه نا مهربان گاه قماط بهار گه کفن مهرگان

2 مایه ی بوئی نماند زلف شب انس را زانکه فرو شست از آن سیل سحر مشکبان

3 هفت سیه کاسه چند چشم سپیدت کنند صبح بیک کرم قرص شام بیک سرد نان

4 جان سخنگوی را رشته مکن در گلو بگذرد ار عیسی ئی خاصه در آخر زمان

1 به بست کله سحابی بر آسمان کرم کزو گشاده نقاب است گلستان کرم

2 بجای نامه رسید آفتاب در منقار همای صبح سعادت ز آشیان کرم

3 بانس جان هنر هدهدی کمر در بست به پیش تخت سلیمان انس جان کرم

4 عطیه ایست ز صاحب خراج خطه ی نور ز بس جریده ی تاریخ اختران کرم

1 جهان را هم جهان بانی است، پیدابین و پنهان دان که زیر گنبد نیلی، پدید آورد چار ارکان

2 یکی چون عود پرورده، دویم کافور حل کرده سیم سیماب گون پرده، چهارم لاله گون مرجان

3 جهانی را به یک امر، دو حرفی در وجود آورد ز نیروی چهار اسباب، زیر گنبد گردان

4 یکی زان گوهر قابل، دویم زان قوت فاعل سیم زان حاجب سایل، چهارم صورت الوان

1 عرض داد از چابکی خورشید شمعی پیرهن در جلال آسمان بر مهد اطفال چمن

2 ابر دریا باری از الماس هندی چاک زد بی گناهی تا بدامان جیب پاکان عدن

3 گه بر اطراف چمن غلطد به پهلو آفتاب گه در آغوش نسیم آید بشوخی، یاسمن

4 عود سوز، لاله ها را مشک تبت در کنار عود ساز، بلبلان را راه ارغن در دهن