رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد با نسبت او لعل چه قیمت دارد

2 چون گرمی اشک عاشق سوخته دل با لعل فسرده دل چه نسبت دارد

1 آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند پیوسته بعذر دوستان درکارند

2 سروی ز برای آن نشانند کسان کز سایه آن تمتعی بردارند

1 عاشق که همیشه وصل یارش باشد از وصل ببوسه انتظارش باشد

2 چون بوسه زند میل کنارش باشد پس عشق درین میان چکارش باشد

1 مشتاق تو فردوس برین را چکند وانهار نعیم و حور عین را چکند

2 سرمست لبت کجا برد کوثر را مخمور تو شیر و انگبین را چکند

1 در وادی عشق کز صفت بیرونست حال دل عاشقان چه پرسی خونست

2 در هر پس سنگ کشته صد کوهکن است در هر بن خار مرده صد مجنونست

1 ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات خضر ره تست وصل آن آب حیات

2 برخیز وز وصل او برافزود چراغ ور نی دگرش بخواب بینی هیهات

1 هر چند لب تو شربت نوش بود خامش ز طلب عاشق مدهوش بود

2 چون خسته نه درد خود شناسد نه دوا در پیش طبیب به که خاموش بود

1 آنانکه به بند زینت و زیب تنند خود را بزبان مردمان می فکنند

2 آنکس که خود آراست بود دشمن خود گر شاخ گل است کاخرش می شکنند

1 ای آمده از عدم سوی ملک وجود پرورده حقت بنعمت از سفره جود

2 مقصود حق آنکه حق شناسی بودت گر حق شناسی از وجود تو چه سود

1 هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست دیویست بمعنی و بصورت ملکی است

2 این سبزه خط که خوانیش مهر گیا فردانگری که این چه خار و خسکی است