رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 ایخواجه که فهم نکته سنج است ترا چند از پی زر دوی چه رنج است ترا

2 چون از زر و مال غیر روزی نخوری انگار که صد هزار گنج است ترا

1 از کسب کمال اگر ملال است ترا کسبی که کنی کمال حال است ترا

2 آموختن کمال کسبی که تراست دریاب که آن کسب کمال است ترا

1 ای همچو گهر در صدف سینه ما هر گوهر راز تست گنجینه ما

2 حقا که غرض ز هستی ما نبود جز جلوه حسن تو در آیینه ما

1 یارب سگ کوی مقبلی ساز مرا آیینه ز عشق منجلی ساز مرا

2 اقبال جهان مرا جوی نیست قبول مقبول محمد و علی ساز مرا

1 یارب نظر لطف بسویم بگشا وز دست دعا دری بروی بگشا

2 یا موی تنم با گره دل خوشدار یا این گره از تن چو مویم بگشا

1 گر درد دل از غم حبیب است مرا غم نیست که هم غمش طبیب است مرا

2 از فخر جهانیان مرا عار بود گر فقر محمدی نصیب است مرا

1 گر نیست کلید بخت در پنجه ما وان گل نشود بپرسشی رنجه ما

2 خوش باش که آخر از پس پرده غیب صبحی بدمد که بشکفد غنچه ما

1 زان روز که آب و گل سرشتند مرا در دل همه تخم مهر کشتند مرا

2 سرگشته از مهم که خورشید و خان یکروز بحال خود نهشتند مرا

1 تا زلف تو کرد در غم آغشته مرا گم شد ز جفای چرخ سر رشته مرا

2 باری چو رهم بگلشن وصل تو نیست در وادی غم مدار سرگشته مرا

1 تا بلبل خویش یار گفتست مرا با سنگدلان گفت و شنفتست مرا

2 هر شام به داغ تازه‌ای می‌سوزم هر روز ز نو گلی شکفت است مرا