آن کس که زروی علم از ابوسعید ابوالخیر رباعی 276
1. آن کس که زروی علم و دین اهل بود
داند که جواب شبهه بس سهل بود
زان ناله که در از ابوسعید ابوالخیر رباعی 277
1. زان ناله که در بستر غم دوشم بود
غمهای جهان جمله فراموشم بود
هر چند که جان عارف از ابوسعید ابوالخیر رباعی 278
1. هر چند که جان عارف آگاه بود
کی در حرم قدس تواش راه بود
دوشم به طرب بود از ابوسعید ابوالخیر رباعی 279
1. دوشم به طرب بود نه دلتنگی بود
سیرم همه در عالم یکرنگی بود
بخشای بر آنکه از ابوسعید ابوالخیر رباعی 280
1. بخشای بر آنکه جز تو یارش نبود
جز خوردن اندوه تو کارش نبود
آن وقت که این انجم از ابوسعید ابوالخیر رباعی 281
1. آن وقت که این انجم و افلاک نبود
وین آب و هوا و آتش و خاک نبود
جایی که تو باشی از ابوسعید ابوالخیر رباعی 282
1. جایی که تو باشی اثر غم نبود
آنجا که نباشی دل خرم نبود
عاشق به یقین دان از ابوسعید ابوالخیر رباعی 283
1. عاشق به یقین دان که مسلمان نبود
در مذهب عشق کفر و ایمان نبود
نه کس که زجور دهر از ابوسعید ابوالخیر رباعی 284
1. نه کس که زجور دهر افسرده نبود
نی گل که درین زمانه پژمرده نبود
چندانکه به کوی از ابوسعید ابوالخیر رباعی 285
1. چندانکه به کوی سلمه تارست و پود
چندانکه درخت میوه دارست و مرود
هر کو ز در عمر درآید از ابوسعید ابوالخیر رباعی 286
1. هر کو ز در عمر درآید برود
چیزیش به جز غم نگشاید برود
عاشق که غم جان از ابوسعید ابوالخیر رباعی 287
1. عاشق که غم جان خرابش نرود
تا جان بود از جان تب و تابش نرود