آن را که حدیث عشق در دل گردد از ابوسعید رباعی 192
1. آن را که حدیث عشق در دل گردد
باید که زتیغ عشق بسمل گردد
ما را نبود دلی که خرم گردد از ابوسعید رباعی 193
1. ما را نبود دلی که خرم گردد
خود بر سر کوی ما طرب کم گردد
دل از نظر تو جاودانی گردد از ابوسعید رباعی 194
1. دل از نظر تو جاودانی گردد
غم با الم تو شادمانی گردد
ای صافی دعوی ترا معنی درد از ابوسعید رباعی 195
1. ای صافی دعوی ترا معنی درد
فردا به قیامت این عمل خواهی برد
دردا که درین زمانهٔ پر غم و درد از ابوسعید رباعی 196
1. دردا که درین زمانهٔ پر غم و درد
غبنا که درین دایرهٔ غم پرورد
فردا که به محشر اندر آید زن و مرد از ابوسعید رباعی 197
1. فردا که به محشر اندر آید زن و مرد
وز بیم حساب رویها گردد زرد
دل صافی کن که حق به دل می‌نگرد از ابوسعید رباعی 198
1. دل صافی کن که حق به دل می‌نگرد
دلهای پراکنده به یک جو نخرد
گویند که محتسب گمانی ببرد از ابوسعید رباعی 199
1. گویند که محتسب گمانی ببرد
وین پردهٔ تو پیش جهانی بدرد
من زنده و کس بر آستانت گذرد از ابوسعید رباعی 200
1. من زنده و کس بر آستانت گذرد
یا مرغ بگرد سر کویت بپرد
از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد از ابوسعید رباعی 201
1. از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد
وز چشم ترم همیشه آذر بارد
از دفتر عشق هر که فردی دارد از ابوسعید رباعی 202
1. از دفتر عشق هر که فردی دارد
اشک گلگون و چهر زردی دارد
طالع سر عافیت فروشی دارد از ابوسعید رباعی 203
1. طالع سر عافیت فروشی دارد
همت هوس پلاس پوشی دارد