آن مه که وفا و حسن از ابوسعید ابوالخیر رباعی 120
1. آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست
اوج فلک حسن کمین پایهٔ اوست
بر ما در وصل بسته از ابوسعید ابوالخیر رباعی 121
1. بر ما در وصل بسته میدارد دوست
دل را به فراق خسته میدارد دوست
ما دل به غم تو بسته از ابوسعید ابوالخیر رباعی 122
1. ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست
درد تو بجان خسته داریم ای دوست
ای دوست ای دوست از ابوسعید ابوالخیر رباعی 123
1. ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست
جور تو از آنکشم که روی تو نکوست
ای خواجه ترا غم از ابوسعید ابوالخیر رباعی 124
1. ای خواجه ترا غم جمال ماهست
اندیشهٔ باغ و راغ و خرمن گاهست
عارف که ز سر معرفت از ابوسعید ابوالخیر رباعی 125
1. عارف که ز سر معرفت آگاهست
بیخود ز خودست و با خدا همراهست
در کار کس ار قرار از ابوسعید ابوالخیر رباعی 126
1. در کار کس ار قرار میباید هست
وین یار که در کنار میباید هست
تا در نرسد وعدهٔ از ابوسعید ابوالخیر رباعی 127
1. تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست
سودی ندهد یاری هر یار که هست
در درد شکی نیست از ابوسعید ابوالخیر رباعی 128
1. در درد شکی نیست که درمانی هست
با عشق یقینست که جانانی هست
با دل گفتم که ای از ابوسعید ابوالخیر رباعی 129
1. با دل گفتم که ای دل احوال تو چیست
دل دیده پر آب کرد و بسیار گریست
پرسید ز من کسیکه از ابوسعید ابوالخیر رباعی 130
1. پرسید ز من کسیکه معشوق تو کیست
گفتم که فلان کسست مقصود تو چیست
جسمم همه اشک گشت از ابوسعید ابوالخیر رباعی 131
1. جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست
در عشق تو بی جسم همی باید زیست