آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست از ابوسعید رباعی 120
1. آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست
اوج فلک حسن کمین پایهٔ اوست
بر ما در وصل بسته میدارد دوست از ابوسعید رباعی 121
1. بر ما در وصل بسته میدارد دوست
دل را به فراق خسته میدارد دوست
ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست از ابوسعید رباعی 122
1. ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست
درد تو بجان خسته داریم ای دوست
ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست از ابوسعید رباعی 123
1. ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست
جور تو از آنکشم که روی تو نکوست
ای خواجه ترا غم جمال ماهست از ابوسعید رباعی 124
1. ای خواجه ترا غم جمال ماهست
اندیشهٔ باغ و راغ و خرمن گاهست
عارف که ز سر معرفت آگاهست از ابوسعید رباعی 125
1. عارف که ز سر معرفت آگاهست
بیخود ز خودست و با خدا همراهست
در کار کس ار قرار میباید هست از ابوسعید رباعی 126
1. در کار کس ار قرار میباید هست
وین یار که در کنار میباید هست
تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست از ابوسعید رباعی 127
1. تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست
سودی ندهد یاری هر یار که هست
در درد شکی نیست که درمانی هست از ابوسعید رباعی 128
1. در درد شکی نیست که درمانی هست
با عشق یقینست که جانانی هست
با دل گفتم که ای دل احوال تو چیست از ابوسعید رباعی 129
1. با دل گفتم که ای دل احوال تو چیست
دل دیده پر آب کرد و بسیار گریست
پرسید ز من کسیکه معشوق تو کیست از ابوسعید رباعی 130
1. پرسید ز من کسیکه معشوق تو کیست
گفتم که فلان کسست مقصود تو چیست
جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست از ابوسعید رباعی 131
1. جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست
در عشق تو بی جسم همی باید زیست