چشمی دارم همه از ابوسعید ابوالخیر رباعی 109
1. چشمی دارم همه پر از دیدن دوست
با دیده مرا خوشست چون دوست دروست
دنیا به جوی وفا از ابوسعید ابوالخیر رباعی 110
1. دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست
هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست
شب آمد و باز رفتم از ابوسعید ابوالخیر رباعی 111
1. شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست
هم بر سر گریه‌ای که چشمم را خوست
عشق آمد و شد چو از ابوسعید ابوالخیر رباعی 112
1. عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست
تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست
غازی بره شهادت از ابوسعید ابوالخیر رباعی 113
1. غازی بره شهادت اندر تک و پوست
غافل که شهید عشق فاضلتر ازوست
هر چند که آدمی از ابوسعید ابوالخیر رباعی 114
1. هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست
بد گر نبود به دشمن خود نیکوست
آنرا که حلال زادگی از ابوسعید ابوالخیر رباعی 115
1. آنرا که حلال زادگی عادت و خوست
عیب همه مردمان به چشمش نیکوست
عالم به خروش لااله از ابوسعید ابوالخیر رباعی 116
1. عالم به خروش لااله الا هوست
عاقل بگمان که دشمنست این یا دوست
عنبر زلفی که ماه از ابوسعید ابوالخیر رباعی 117
1. عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست
شیرین سخنی که شهد در شکر اوست
عقرب سر زلف یار از ابوسعید ابوالخیر رباعی 118
1. عقرب سر زلف یار و مه پیکر اوست
با این همه کبر و ناز کاندر سر اوست
زآن می خوردم که از ابوسعید ابوالخیر رباعی 119
1. زآن می خوردم که روح پیمانهٔ اوست
زآن مست شدم که عقل دیوانهٔ اوست