چشمی دارم همه پر از دیدن دوست از ابوسعید رباعی 109
1. چشمی دارم همه پر از دیدن دوست
با دیده مرا خوشست چون دوست دروست
دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست از ابوسعید رباعی 110
1. دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست
هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست
شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست از ابوسعید رباعی 111
1. شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست
هم بر سر گریه‌ای که چشمم را خوست
عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست از ابوسعید رباعی 112
1. عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست
تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست
غازی بره شهادت اندر تک و پوست از ابوسعید رباعی 113
1. غازی بره شهادت اندر تک و پوست
غافل که شهید عشق فاضلتر ازوست
هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست از ابوسعید رباعی 114
1. هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست
بد گر نبود به دشمن خود نیکوست
آنرا که حلال زادگی عادت و خوست از ابوسعید رباعی 115
1. آنرا که حلال زادگی عادت و خوست
عیب همه مردمان به چشمش نیکوست
عالم به خروش لااله الا هوست از ابوسعید رباعی 116
1. عالم به خروش لااله الا هوست
عاقل بگمان که دشمنست این یا دوست
عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست از ابوسعید رباعی 117
1. عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست
شیرین سخنی که شهد در شکر اوست
عقرب سر زلف یار و مه پیکر اوست از ابوسعید رباعی 118
1. عقرب سر زلف یار و مه پیکر اوست
با این همه کبر و ناز کاندر سر اوست
زآن می خوردم که روح پیمانهٔ اوست از ابوسعید رباعی 119
1. زآن می خوردم که روح پیمانهٔ اوست
زآن مست شدم که عقل دیوانهٔ اوست