1 راه تو بهر روش که پویند خوشست وصل تو بهر جهت که جویند خوشست
2 روی تو بهر دیده که بینند نکوست نام تو بهر زبان که گویند خوشست
1 دل رفت بر کسیکه سیماش خوشست غم خوش نبود ولیک غمهاش خوشست
2 جان میطلبد نمیدهم روزی چند در جان سخنی نیست، تقاضاش خوشست
1 دل بر سر عهد استوار خویشست جان در غم تو بر سر کار خویشست
2 از دل هوس هر دو جهانم بر خاست الا غم تو که برقرار خویشست
1 بر شکل بتان رهزن عشاق حقست لا بل که عیان در همه آفاق حقست
2 چیزیکه بود ز روی تقلید جهان والله که همان بوجه اطلاق حقست
1 گریم زغم تو زار و گویی زرقست چون زرق بود که دیده در خون غرقست
2 تو پنداری که هر دلی چون دل تست نینی صنما میان دلها فرقست
1 گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست رازم همه در سینهٔ بی کینه شکست
2 هر شعلهٔ آرزو که از جان برخاست چون پارهٔ آبگینه در سینه شکست
1 آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست بالای شبم کوته و پهنا تنگست
2 و آنشب که ترا با من مسکین جنگست شب کور و خروس گنک و پروین لنگست
1 دور از تو فضای دهر بر من تنگست دارم دلکی که زیر صد من سنگست
2 عمریست که مدتش زمانرا عارست جانیست که بردنش اجلرا ننگست
1 کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست تا بو که توان راه به جانان دانست
2 ره مینبریم وهم طمع مینبریم نتوان دانست بو که نتوان دانست
1 نردیست جهان که بردنش باختنست نرادی او بنقش کم ساختنست
2 دنیا بمثل چو کعبتین نردست برداشتنش برای انداختنست