رباعیات در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 ای خضر بیابان کلام حکما ممتاز ز اهل فضل چو گل زگیا

2 امروز شفای شیخ محتاج نیست زان گونه که بیمار پریشان به شفا

1 زلف و رخ یار مبتلا داشت مرا هر یک مفتون خویش پنداشت مرا

2 آخر زلفش دراز دستی فرمود وز سایه به آفتاب بگذاشت مرا

1 جانا از رشک می سپارم جان را درمان این است درد بی درمان را

2 دانی زچه در عشق تو خون شد جگرم بسیار فشردم به جگر دندان را

1 با دیده بی خون که نه بینم آن را گر رسم بود بدی جگر خواران را

2 نبود عجبی رسم قدیم است که خلق دشمن دارند ابر بی باران را

1 چشم تو که با جهان عتاب است او را پیوسته ز خواب خوش نقاب است او را

2 ریزد بسیار خون مردم به ستم بسیاری خون باعث خواب است او را

1 ای مردم چشمم چه و بال است تو را عکس همه مردمی چه حال است تو را

2 خوابی که هلال است حرام است به تو خونی که حرام است حلال است تو را

1 از عمر من آن چه کاهد ای حور نسب بر عمر تو افزاید و این نیست عجب

2 ایام من و تو چون شب و روز بود بر روز فزاید آن چه کاهد از شب

1 دور از رخت ای سرو قد شکر لب صبحم همه شام بود و روزم همه شب

2 چون روز نبود مدت عمر مرا از روز فراق اگر ننالم چه عجب

1 از آتش چهره چون برانداخت نقاب شد آب دل سوخته بر تب و تاب

2 از معجز حسن اوست ورنه هرگز آتش نشنیدیم که مسکن کند آب

1 این باران ست و برق ظاهر ز سحاب یا اشک من و آه من سینه کباب

2 با آن که قرار همنشینی دارند از معدلت شاه صفی آتش و آب