ای خضر بیابان کلام از ابوالحسن فراهانی رباعی 1
1. ای خضر بیابان کلام حکما
ممتاز ز اهل فضل چو گل زگیا
زلف و رخ یار مبتلا از ابوالحسن فراهانی رباعی 2
1. زلف و رخ یار مبتلا داشت مرا
هر یک مفتون خویش پنداشت مرا
جانا از رشک می سپارم از ابوالحسن فراهانی رباعی 3
1. جانا از رشک می سپارم جان را
درمان این است درد بی درمان را
با دیده بی خون که از ابوالحسن فراهانی رباعی 4
1. با دیده بی خون که نه بینم آن را
گر رسم بود بدی جگر خواران را
چشم تو که با جهان از ابوالحسن فراهانی رباعی 5
1. چشم تو که با جهان عتاب است او را
پیوسته ز خواب خوش نقاب است او را
ای مردم چشمم چه و از ابوالحسن فراهانی رباعی 6
1. ای مردم چشمم چه و بال است تو را
عکس همه مردمی چه حال است تو را
از عمر من آن چه کاهد از ابوالحسن فراهانی رباعی 7
1. از عمر من آن چه کاهد ای حور نسب
بر عمر تو افزاید و این نیست عجب
دور از رخت ای سرو از ابوالحسن فراهانی رباعی 8
1. دور از رخت ای سرو قد شکر لب
صبحم همه شام بود و روزم همه شب
از آتش چهره چون برانداخت از ابوالحسن فراهانی رباعی 9
1. از آتش چهره چون برانداخت نقاب
شد آب دل سوخته بر تب و تاب
این باران ست و برق از ابوالحسن فراهانی رباعی 10
1. این باران ست و برق ظاهر ز سحاب
یا اشک من و آه من سینه کباب
چشم زین پیش ای بت از ابوالحسن فراهانی رباعی 11
1. چشم زین پیش ای بت خورشید جناب
راضی بودی که بیندت گاه به خواب
ای شاهد جود از تو از ابوالحسن فراهانی رباعی 12
1. ای شاهد جود از تو در زیر نقاب
میمیری اگر نان تو ببینند به خواب