تا به کی پنهان زما از ابوالحسن فراهانی غزل 37
1. تا به کی پنهان زما ای آب حیوان زیستن
گرچه رسم آب حیوان است پنهان زیستن
لب زخون ترکرده ام از ابوالحسن فراهانی غزل 38
1. لب زخون ترکرده ام تلخ ست می در کام من
کو حریفی تا کند خون جگر در جام من
باز ای دل تازه در کوی از ابوالحسن فراهانی غزل 39
1. باز ای دل تازه در کوی بتی جا کرده‌ای
آن چه عمری خواستی امروز پیدا کرده‌ای
زین نمی رنجم که بازم از ابوالحسن فراهانی غزل 40
1. زین نمی رنجم که بازم از مقابل رفته ای
برده اند از کف دلت را از پی دل رفته ای
خوشا دلی که اثیرش از ابوالحسن فراهانی غزل 41
1. خوشا دلی که اثیرش کند تمنایی
خوشا سری که توان کرد صرف سودایی
خوب نبود آشنایی با از ابوالحسن فراهانی غزل 42
1. خوب نبود آشنایی با بدان خوب مرا
طالب غیری نباید بود مطلوب مرا
باز عشقش تازه کرد از ابوالحسن فراهانی غزل 43
1. باز عشقش تازه کرد از نو دل افسرده را
آری آتش آب حیوان است شمع مرده را
دوش در بزم که بی روی از ابوالحسن فراهانی غزل 44
1. دوش در بزم که بی روی تو خون بود شراب
کرد یاد دهنت شد دهن جام پر آب
تو نخل حسنی و جز ناز از ابوالحسن فراهانی غزل 45
1. تو نخل حسنی و جز ناز و فتنه بار تو نیست
کدام فتنه که در چشم پرخمار تو نیست
دل ها اسیر کرد و گره از ابوالحسن فراهانی غزل 46
1. دل ها اسیر کرد و گره بر جبین نزد
کس راه دل به خوبی این نازنین نزد
ای که در هجرت شکیبایی از ابوالحسن فراهانی غزل 47
1. ای که در هجرت شکیبایی ز دل‌ها می‌رود
هیچ می‌دانی که بی‌رویت چه بر ما می‌رود
از تحمل‌های من بر از ابوالحسن فراهانی غزل 48
1. از تحمل‌های من بر من تغافل می‌کند
هرچه با من می‌کند صبر و تحمل می‌کند