غزلیات ناتمام در دیوان اشعار ابوالحسن فراهانی

1 مرا دلی ست که هرگز ندیدم او را شاد دلی سیاه تر از بخت اهل استعداد

2 به خاک تیره هنرها نشانده اند مرا مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد

3 ازین چه سود که قدم کلید وار خمید که بخت هرگز در روی من دری نگشاد

1 کجا قاصد برم با نامه آن دلستان آید به بخت من صبا بی بوی گل از گلستان آید

2 از آن نام تو دایم بر زبان دارم که گر یک دم شوم خامش ندارم صبر کز دل بر زبان آید

3 دم مردن ز مردن نیستم غمگین، از آن ترسم که گردم خاک و پیکانت برون از استخوان آید

4 زخوی نازکت جانا چنان اندیش ناکم من که گر با خود سخن گویم ترا ترسم زیان آید

1 بخت تارم سایه ای گر بر شب تار افکند تا قیامت خور نقاب شب ز رخسار افکند

2 بلبلم اما نصیبم این که بعد از مرگ هم باد نتواند که خاک من به گلزار افکند

3 بوی خون آید ازین وادی برو ای بی خبر کاروان خواب کی در چشم ما بار افکند

4 هجر شمعی سوخت جانم را که گر بر آفتاب در فرو بند درخش خود را از دیوار افکند

1 دلارامی که باکن رام بود از من رمید آخر نمی دانم که آن بیهوده رنج از من چه دید آخر

2 سیه کردم بدان خال سیه چشم و ندانستم که اندر انتظار وصل خواهد شد سفید آخر

3 کشیدم محنتش عمری و دامن در کشید از من جزای آن چه با من می‌کند خواهد کشید آخر

1 ناصِحا از عشق منع مکن بار دگر منع من کم کن که من کم کرده‌ام کار دگر

1 زان نبینم چشم خود کز گریه پرشد دامنش هرکه تر شد دامنش دیگر نمی بینم منش

2 می دهد بر باد این گل حسن را تر دامنی گل در آتش کی رود گر تر نباشد دامنش

3 گر ندارد خون من در گردن آن نامهربان چون شود رنگین به خونم دست ها در گردنش

4 چشم می پوشم کنون هرگاه می بینم ز روز آن که روشن بود چشم از نکهت پیراهنش

1 از تو ممنونم اگر از مژه خون می‌ریزم گر غمت نبود خون این همه چون می‌ریزم

2 خورده‌ام زخمی و تا گم نکند صیادم هر قدم قطره از خون درون می‌ریزم

3 صبر کو تا جگرم خون شود و گریه کنم لخت‌لختش ز ره دیده برون می‌ریزم

4 دیده مشغول خیال است از آن امشب خون از شکاف دل بی‌صبر و سکون می‌ریزم

1 چه سود ای باغبان از رخصت سیر گلستانم که گل ناچیده همچون گل زدستم رفت دامانم

2 نه از بیم رقیبان امروز وصلش دیده می بندم که نتواند زبار سخت دل برخواست مژگانم

3 گرفتم آن که از چنگ غمش گیرم گریبان را ز چنگ خویش آخر چون برون آید گریبانم

4 ز لاف عشق خوبان دگر در روز رخسارت پشیمانی اگر سودی کند من خود پشیمانم

1 نشنیده‌ام مشکی چو آن زلف و نه جایی دیده‌ام در چین شنیدم مشک را در مشک چین نشنیده‌ام

2 شب در ثریا ماه را دیدم به یاد آمد مرا روزی که اندر اشک خود عکس رخش را دیده‌ام

3 روز وداع آن پری کردم، وداع جان و دل دل رفت با او جان نرفت از جان به جان رنجیده‌ام

1 خوشم که جا به سر کوی دلستان دارم ره ار به بزم ندارم بر آستان دارم

2 توکی زناز قدم می نهی زخانه برون بهر زه رشک بر آن خاک آستان دارم

3 پس از وفات شود، شمع بر مزار مرا زبس شعله شوقت در استخوان دارم

4 فلک نخواست که اکنون نریختی خونم من از تو شکوه ندارم، زآسمان دارم