نگویم حال خود از حال از ابوالحسن فراهانی غزل 49
1. نگویم حال خود از حال من گو بی‌خبر باشد
به بی‌دردان بیان درد دل درد دگر باشد
...
در حشر گر از زلف تو از ابوالحسن فراهانی غزل 50
1. در حشر گر از زلف تو بویی بمن آید
برخیزم از آن پیش که جان سوی من آید
...
دوش چشم ساغر سرشار از ابوالحسن فراهانی غزل 51
1. دوش چشم ساغر سرشار و خونم باده بود
آن چه دل می خواست از اسباب عیش آماده بود
...
چون خون خورم بناله، از ابوالحسن فراهانی غزل 52
1. چون خون خورم بناله، میلم زیاده باشد
بی نغمه خوش نباشد، جایی که باده باشد
...
عمریست که دل راه به از ابوالحسن فراهانی غزل 53
1. عمریست که دل راه به دلدار ندارد
بار از دلم و دل خبر از یار ندارد
...
بس که بر دیوار و در از ابوالحسن فراهانی غزل 54
1. بس که بر دیوار و در هر لحظه افتد عکس داغ
شب که شد در خانه ام صد جای می سوزد چراغ
...
رخت چون دیوانگان از ابوالحسن فراهانی غزل 55
1. رخت چون دیوانگان صحرا به صحرا می‌کشم
عشق می‌گوید سفر کن رخت هرجا می‌کشم
...
بی‌تو من هرجا که یک از ابوالحسن فراهانی غزل 56
1. بی‌تو من هرجا که یک ساعت نشیمن کرده‌ام
ناله خیزد سال‌ها از بس که شیون کرده‌ام
...
ای دل من و آزادی ازین از ابوالحسن فراهانی غزل 57
1. ای دل من و آزادی ازین زمزمه بس کن
اندیشه یی از طعنه ی مرغان قفس کن
...
باز خوش اسباب رسوایی از ابوالحسن فراهانی غزل 58
1. باز خوش اسباب رسوایی مهیا کرده‌ای
این گرفتاران نو را خوب پیدا کرده‌ای
...
شادکی گردم اگر درد از ابوالحسن فراهانی غزل 59
1. شادکی گردم اگر درد دلم گوش کنی
نشنوی به که کنی گوش و فراموش کنی
...
گرفتارم میان چین از ابوالحسن فراهانی غزل 60
1. گرفتارم میان چین زلف و چین ابرویی
چون آن کشتی که هردم می رباید بادش از سویی
...