رباعیات ظهیر فاریابی

1 بی آن که به کس رسید زوری از ما یا گشت پریشان دل موری از ما

2 ناگاه برآورد بدین رسوایی شوریده سر زلف تو شوری از ما

1 چندان زغم انگیخته ام آتش و آب وز دیده و دل ریخته ام آتش و آب

2 از آرزوی لبش چو رخساره او در یکدگر آمیخته ام آتش و آب

1 روزی که به دست برنهم جام شراب وز غایت خرمی شوم مست و خراب

2 صد معجزه پیدا کنم اندر هر باب زین طبع چو آتش و سخنهای چو آب

1 نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت

2 آن طاس نگون به گردن آویخته باد چون سطل که آب روی مردم همه ریخت

1 شاها،می عمرت فلک از جام بریخت گلبرگ حیاتت نه به هنگام بریخت

2 خونی که بریخت تیغت از حلق عدو از دیده دوستانت ایام بریخت

1 باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت یار آمد و می در قدح یاران ریخت

2 زلفش به تلطف آب عطاران برد چشمش به کرشمه خون میخواران ریخت

1 خصمت چو شکوفه مدتی رنگ آمیخت تا همچو شکوفه چرخش از دار آویخت

2 می زد چو شکوفه دست در هر شاخی آخر چو شکوفه ناگه از بار بریخت

1 ای باده،کدام دایگان پروردت جانت به سزا بود،که خدمت کردت؟

2 ای آب حیات،بنده آن خضرم کز ظلمت آن گور برون آوردت

1 رازی که به گل نسیم سنبل گفته ست پیداست ندانم که به بلبل گفته ست

2 از غنچه بسته لب نیاید این کار گل بود دهن دریده هم گل گفته ست

1 چشمی دارم همیشه بر صورت دوست با دیده مرا خوش است چون دوست دروست

2 از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست یا اوست به جای دیده یا دیده خود اوست