قصاید ظهیر فاریابی

1 آنک به حق داور زمان وزمین است خسرو پیروز بخت نصرة دین است

2 حامی اسلام بیشکین که چو گردون مرکب دوران او همیشه بزین است

3 آنکه در اطراف ملکش از در طاعت خسرو انجم کمینه قلعه نشین است

4 وانک ز بهر نثار موکب قدرش دامن افلاک پر ز دُرّ ثمین است

1 ایزد چو کارگاه فلک را نگار کرد از کاینات ذات تو را اختیار کرد

2 نی نی هنوز کاف کن از نون خبر نداشت کایزد رسوم دولت تو آشکار کرد

3 اول تو را یگانه و بی مثل آفرید وانگه سپهر هفت و عناصر چهار کرد

4 طبع زمان که حامل امر تو خواست شد همچون عنان فرخ تو بی قرار کرد

1 چو سنبل تو سر از برگ یاسمین بر زد غمت به ریختن خونم آستین بر زد

2 رخ تو از عرق و نازکی بدان ماند که ابر قطره باران به یاسمین بر زد

3 چو پیش روی تو زلفت نقاب پره کشد امیر زنگ تو گویی به شاه چین بر زد

4 دلم به مجلس وصلت رسید بار نیافت بتافت رو و بر ابرو هزار چین بر زد

1 گیتی که اولش عدم و آخرش فناست در حقّ او گمان ثَبات و بقا خطاست

2 بنیاد چرخ بر سر آب است ازین قِبَل پیوسته در تحرّک دوری چو آسیاست

3 مشکل‌تر این که گر به مَثَل دور روزگار روزی دو مهلتی دهدت گویی آن بقاست

4 واثق مشو به عمر که در خواب غفلت است آن کس که چار بالش ارکانش متکاست

1 گل ز خرگاه چمن روی به صحرا دارد سر می خوردن آن خرگه مینا دارد

2 سبزه چون تازگی افزود به سر سبزی سال گلبن فتح مَلک سرّ ثریا دارد

3 تاج بخش ملکان شاه جوانبخت جوان کز همه تاجوران منصب اعلا دارد

4 خضر فیضی که به فتوی محمد نسبی بند بر تارک این گنبد خضرا دارد

1 مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد که هریکی به دگرگونه داردم ناشاد

2 بزرگتر ز هنر در عراق عیبی نیست ز من مپرس که این نام بر تو چون افتاد ؟

3 هنر نهفته چو عنقا بماند زآن که نماند کسی که باز شناسد همای را از خاد

4 تنم گداخت چو موم از عنا درین فکرت که آتش از چه نهادند در دل فولاد؟

1 شاها اساس ملک به تو استوار باد عمر تو همچو دور فلک پایدار باد

2 هر آرزو که در دل اندیشه بگذرد همچون عروس ملک تورا در کنار باد

3 هر گل که راحتی به دل آرد نسیم او درچشم دشمن تو ز نکبت چو خار باد

4 گر در ممالک تو پریشانیی بود در زلف لعبتان خطا وتتار باد

1 رویت از حسن در جهان سمر است عقد زلفت نشیمن قمر است

2 زان رخ تازه ولب شیرین همه آفاق پر گل وشکر است

3 تا دلم زان گل و شکر بچشید هر زمان از قضا ضعیف تر است

4 تنگ روزی دلا که روزی او به دهان تو و لب تو در است

1 یک امشبم که خم ابروی تو محراب است چرا به گرد من از آب دیده غرقاب است

2 مرا که با تو نشینم گریستن بر چیست اگر نه بخت بد وعاشقی زیک باب است

3 چرا هوای لبت خون من به جوش آورد اگرنشاندن خون از خواص عنّاب است

4 شراب در تو اثر کرد وشمع جمله بسوخت تو آن مبین که مرا از رخ تو مهتاب است

1 هر گز صبا ز زلف تو یک تار نشکند تا قدر چین و قیمت تاتار نشکند

2 جز در مثال بردن خطی ز عارضت نقاش عشق را سر پرگار نشکند

3 دعوی خوبی تو چو باطل نشد به خط معلوم شد که رونق گل خار نشکند

4 در کیش غمزه تو شد انداختن حرام هر ناوکی که در دل افکار نشکند