رباعیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

1 هر مملکتی در این جهان آباد است آبادیش از پرتو عدل و داد است

2 کمتر شود از حادثه ویران و خراب هر مملکتی که بیشتر آزاد است

1 روزی که شرار بغض و کین شعله ور است وز آتش فتنه خشک و تر در خطر است

2 افسوس من این است که در آن هنگام بیچاره تر آن بود که بیچاره تر است

1 هر خواجه که خیل و حشمش بیشتر است درد و غم و رنج و المش بیشتر است

2 دنیا نبود جای سرور و شادی هر پیشتری درد و غمش بیشتر است

1 هر روز در این خرابه جنگی دگر است در ساغر شهد ما شرنگی دگر است

2 اوضاع سیاست عمومی گویا چون بوقلمون باز به رنگی دگر است

1 جان بنده رنج و زحمت کارگر است دل غرقه به خون ز محنت کارگر است

2 با دیده انصاف چو نیکو نگری آفاق رهین منت کارگر است

1 دنیای ضعیف کش که از حق دور است حق را بقوی می دهد و معذور است

2 بیهوده سخن ز حق و باطل چکنی رو زور بدست آر که حق با زور است

1 ما را همه از دو کون یک گوشه بس است در راه طلب عزم متین توشه بس است

2 از کشته روزگار و از خرمن دهر یک دانه کفایت است و یک خوشه بس است

1 اکنون که چمن چو چتر کیکاوس است وز سبزه دمن چو خوابگاه طوس است

2 برخیز به بط کن می چون چشم خروس کز گل در و دشت چون پر طاوس است

1 در مسلک ما طریق مطلوب خوش است دلجوئی مردمان مغلوب خوش است

2 کافی نبود برای ما نیت خوب با نیت خوب کرده خوب خوش است

1 ای جعبه رأی را چه دین و کیش است کز آن دل خوب و زشت در تشویش است

2 گر دیده چه دنیای دنی این صندوق هر یک نفری در آن دو روزی پیش است