رباعیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

بی چیزی من اگر چه پابست مرا

با بی سر و پائی ز قناعت دایم

تن یافت برهنگی ز بی رختی ما

چون دید غم و محنت ما را شب عید

از بسکه زند نوای غم چنگی ما

شادی و گشایش جهان کافی نیست

دردا که ز جهل درد نادانی ما

با حق قضاوت اجانب امروز

ای آنکه ترا به دل نه شک است و نه ریب

خوش باش که گر خبر به طوفان ندهند

در این ره سخت گر شود پای تو سست

هر چیز که خواستی مهیا کردند

در موقع سخت می نباید شد سست

خورشید موفقیت رخشان را

امروز محصلین ز اعلی تا پست

یعنی که به قحطی‌زدگان رحم کنید

پیش همه منفعت اگر مطلوب است

سودی که زیان ندارد از بهر عموم

با طبع بلند قصر قیصر هیچ است

با خانه بدوشی ببر همت ما