غزلیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

1 سرپرست ما که می نوشد سبک رطل گران را می کند پامال شهوت دسترنج دیگران را

2 پیکر عریان دهقان را در ایران یاد نارد آنکه در پاریس بوسد روی سیمین پیکران را

3 شد سیه روز جهان، از لکه سرمایه داری باید از خون شست یکسر باختر تا خاوران را

4 انتقام کارگر ای کاش آتش برفروزد تا بسوزد سربسر این توده تن پروران را

1 غارت غارتگران شد مال بیت المال ما با چنین غارتگرانی وای بر احوال ما

2 اذن غارت را به این غارتگران داده است سخت سستی و خون سردی و نادانی و اهمال ما

3 زاهد ما بهر استبداد و آزادی به جنگ تا چه سازد بخت او تا چون کند اقبال ما

4 حال ما یکچند دیگر گر بدینسان بگذرد بدتر از ماضی شود ایام استقبال ما

1 زد فصل گل چو خیمه به هامون جنون ما از داغ تازه سوخت دل لاله‌گون ما

2 آن دم به خون دیده نشستیم تا کمر کان سنگدل ببست کمر را به خون ما

3 ما جز برای خیر بشر دم نمی‌زنیم این است یک نمونه ز راز درون ما

4 در بزم ما سخن ز خداوند و بنده نیست دون پیش ماست عالی و عالی‌ست دون ما

1 با دل آغشته در خون گر چه خاموشیم ما لیک چون خم دهان کف کرده در جوشیم ما

2 ساغر تقدیر ما را مست آزادی نمود زین سبب از نشئه آن باده مدهوشیم ما

3 گر توئی سرمایه دار با وقار تازه چرخ کهنه رند لات و لوت خانه بر دوشیم ما

4 همچو زنبور عسل هستیم چون ما لاجرم هر غنی را نیش و هر بیچاره را نوشیم ما

1 شبیه ماه مکن طفل خردسال مرا چو آفتاب نخواهی اگر زوال مرا

2 در این قفس چو مرا قدرت پریدن نیست خوشم که سنگ حوادث شکست بال مرا

3 نهاد سر به بیابان ز غم دل وحشی چو دید آهوی شیر افکن غزال مرا

4 هزار نکته ز اسرار عشق می گفتیم نبسته بود اگر غم زبان لال مرا

1 همین بس است ز آزادگی نشانه ما که زیر بار فلک هم نرفته شانه ما

2 ز دست حادثه پامال شد به صد خواری هر آن سری که نشد خاک آستانه ما

3 میان این همه مرغان بسته پر مائیم که داده جور تو بر باد آشیانه ما

4 هزار عقده چین را یک انقلاب گشود ولی به چین دو زلفت شکست شانه ما

1 از بسکه غم به سینه من بسته راه را دیگر مجال آمد و شد نیست آه را

2 دانم چو دیده دید، دل از کف رود ولی نتوان نگاه داشت ز خوبان نگاه را

3 هر شب ز عشق روی تو ای آفتاب روی از دود آه تیره کنم روی ماه را

4 ما را مخوان به کعبه که در کیش اهل دل معنی یکیست میکده و خانقاه را

1 تا دیده دلم عارض آن رشک پری را پوشیده به تن جامه دیوانه گری را

2 چون مرد هنرپیشه به هر دوره ذلیل است خوش آنکه کند پیشه خود بی هنری را

3 شب تا به سحر در طلب صبح وصالت بگرفته دلم دامن آه سحری را

4 در عصر تمدن چون توحش شده افزون بر دیده کشم سرمه عهد حجری را

1 با بتی تا بطی از باده ناب است مرا گاه پیرانه سری عهد شباب است مرا

2 گوش تا گوش جهان گر شودم زیر نگین چشم بر گوشه آن چشم خراب است مرا

3 هست از کثرت جوشیدن دریای جنون داغهائی که به دل همچو حباب است مرا

4 بی مه روی تو، اختر شمرم تا به سحر شب هجر تو مگر روز حساب است مرا

1 سخت با دل، دل سخت تو به جنگ است اینجا تا که را دل شکند شیشه و سنگ است اینجا

2 در بهاران گل این باغ ز غم وا نشود غنچه تا فصل خزان با دل تنگ است اینجا

3 نکنم شکوه ز مژگان تو اما چکنم که دل آماجگه نوک خدنگ است اینجا

4 از می میکده دهر مشو مست غرور که به ساغر عوض شهد شرنگ است اینجا