غزلیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

چون غیر خون نبارد، ابر بهاری ما

در گلستان گیتی، مرغی به خواری ما

خوب اعتبار دارد، بی‌اعتباری ما

دل پرده پرده خون است، از پرده‌داری ما

موبه‌مو بگذاشت زیر بار دل‌ها شانه را

گر ز نادانی ملامت می‌کند، دیوانه را

خوب معشوق وفاداری بود، پروانه را

دانه‌دانه چون شمردم سبحه صد دانه را

دل به دست آرش که یکروزی بکار آید ترا

دولت آن باشد ز در بی انتظار آید ترا

آخر ای ملت به کف کی اختیار آید ترا

ورنه همچون مرده تا محشر فشار آید ترا

تا که آزادی بود دربند در بندیم ما

با وجود اینهمه غم، شاد و خرسندیم ما

گوشه گیر و سربلند و سخت پیوندیم ما

با درون پر ز خون در حال لبخندیم ما

می رود تا به فلک هلهله شادی ما

نیست یک لحظه در اندیشه آبادی ما

تیشه خون می خورد از حسرت فرهادی ما

کرد پامال ستم مدفن اجدادی ما

کی به استادی تواند خویش سازد اجنبی را

برکنید از دوششان پاگون صاحب منصبی را

پیروی کردند هر قومی که شیخان صبی را

کز نبی بشناختند آزادگان قدر نبی را

بروز خویش بنشاندی من و ابر بهاری را

ندارد کس چو من سرمایه بی اعتباری را

در آن کشور که پشک ارزان کند مشک تتاری را

خدا ویران نماید خانه سرمایه داری را

ز خون سرخ‌فام خود بشوی این رنگ زردی را

در آن کشور که خلقش کرده عادت هرزه‌گردی را

از آن با جبر کردم اختیار اقدام فردی را

که تا بیرون کنند از سر هوای هم‌نبردی را

محو می باید نمود این آشیان فتنه را

خون کند خاموش این آتشفشان فتنه را

در خیانت داد هر کس امتحان فتنه را

هر که می خواهد شناسد دودمان فتنه را

می نهند این خائنین بر دوش ملت بارها

لیک مخفی در پس آن پرده ها اسرارها

الحذر باری از آن مجلس که دارد مارها

از ره کردار باید دفع این کفتارها