غزلیات وحدت کرمانشاهی

1 هر که از تن بگذرد جانش دهند هر که جان درباخت جانانش دهند

2 هر که در سجن ریاضت سر کند یوسف‌آسا مصر عرفانش دهند

3 هر که گردد مبتلای درد هجر از وصال دوست درمانش دهند

4 هر که نفس بت‌صفت را بشکند در دل آتش گلستانش دهند

1 تا زنگ سیه ز آینه دل نزداید عکس رخ دلدار در او خوش ننماید

2 در طرف چمن گر نکند جلوه رخ دوست بر برگ گلی این همه بلبل نسراید

3 نور ازلی گر ندمد از رخ لیلی از گردش چشمی دل مجنون نرباید

4 هر کو نکند بندگی پیر خرابات بر روی دلش جان در معنی نگشاید

1 می خور که هر که می نخورد فصل نوبهار پیوسته خون دل خورد از دست روزگار

2 می در بهار صیقل دل‌های آگه است از دست یار خاصه به آهنگ چنگ و تار

3 در عهد گل ز دست مده جام باده را کاین باشد از حقیقت جمشید یادگار

4 صحن چمن چو وادی ایمن شد ای عزیز گل برفروخت آتش موسی ز شاخسار

1 دیوانه کرده است مرا عشق روی یار از تن ربوده تاب و توان و ز دل قرار

2 هر ملک دل که لشکر عشقش خراب کرد بیرون کشید عقل و ادب رخت از آن دیار

3 جان‌های پاک بر سر دار فنا شدند تا زین میانه سر انا الحق شد آشکار

4 ای شیخ پا به حلقه دیوانگان منه با محرمان حضرت سلطان تو را چه کار

1 مگر شد سینه‌ام شب وادی طور که بر دل تابدم از شش جهت نور

2 گمانم لیلة القدر است امشب که شد چون روز روشن لیل دیجور

3 رموز رندی و اسرار مستی به شیخ شهر گفتن نیست دستور

4 مگو با مرغ شب از نور خورشید نیارد سرمه کس بر دیده کور

1 هرکه آئین حقیقت نشناسد ز مجاز در سراپرده رندان نشود محرم راز

2 یا که بیهوده مران نام محبت به زبان یا چو پروانه بسوز از غم و با درد بساز

3 مگذارید قدم بیهده در وادی عشق کاندر این مرحله بسیار نشیب است و فراز

4 آنقدر حلقه زنم بر در میخانه عشق تا کند صاحب میخانه به رویم در باز

1 زاهد خودپرست کو تا که ز خود رهانمش درد شراب بیخودی از خم هو چشانمش

2 گر نفسم به او رسد در نفسی به یک نفس تا سر کوی می‌کشان موی‌کشان کشانمش

3 زهدفروش خودنما ترک ریا نمی‌کند هرچه فسون به او دمم هرچه فسانه خوانمش

4 چون ز در آید آن صنم خویش به پایش افکنم دست به دامنش زنم در بر خود نشانمش

1 آنکه هر دم زندم ناوک غم بر دل ریش زود باشد که پشیمان شود از کرده خویش

2 بشنو این نکته که در مذهب رندان کفر است رندی و عاشقی و آگهی از مذهب و کیش

3 جلوه‌گاه نظر شاهد غیبند همه کعبه زاهد و کوی صنم و دیر کشیش

4 به نگاهی که کند دیده دل از دست مده سفر وادی عشق است و خطرها در پیش

1 کردیم عاقبت وطن اندر دیار عشق خوردیم آب بیخودی از جویبار عشق

2 مستان عشق را به صبوحی چه حاجت است زیرا که درد سر نرساند خمار عشق

3 سی سال لاف مهر زدم تا سحرگهی وا شد دلم چو گل ز نسیم بهار عشق

4 فارغ شود ز دردسر عقل فلسفی یک جرعه گر کشد ز می خوشگوار عشق

1 شد بر فراز مسند دل باز شاه عشق یعنی گرفت کشور جان را سپاه عشق

2 جز در فضای سینه رندان می‌پرست نتوان زدن به ملک جهان بارگاه عشق

3 شوریدگان عشق برابر نمی‌کنند با صد هزار افسر شاهی کلاه عشق

4 در ملک فقر افسر فخرش به سر نهند هر تن که خاک شد ز دل و جان به راه عشق