زاهد خودپرست کو تا که ز خود رهانمش از کرمانشاهی غزل 37
1. زاهد خودپرست کو تا که ز خود رهانمش
درد شراب بیخودی از خم هو چشانمش
آنکه هر دم زندم ناوک غم بر دل ریش از کرمانشاهی غزل 38
1. آنکه هر دم زندم ناوک غم بر دل ریش
زود باشد که پشیمان شود از کرده خویش
کردیم عاقبت وطن اندر دیار عشق از کرمانشاهی غزل 39
1. کردیم عاقبت وطن اندر دیار عشق
خوردیم آب بیخودی از جویبار عشق
شد بر فراز مسند دل باز شاه عشق از کرمانشاهی غزل 40
1. شد بر فراز مسند دل باز شاه عشق
یعنی گرفت کشور جان را سپاه عشق
آنکه ناید به دلش رحم ز بیماری دل از کرمانشاهی غزل 41
1. آنکه ناید به دلش رحم ز بیماری دل
کی به یاد آیدش از حال گرفتاری دل
شکست گر دلت از کس مرنج ای عاقل از کرمانشاهی غزل 42
1. شکست گر دلت از کس مرنج ای عاقل
از آنکه خانه حق می‌شود شکست چو دل
تا چند سرگران ز مدار جهان شوم از کرمانشاهی غزل 43
1. تا چند سرگران ز مدار جهان شوم
تا چند از مدار جهان سرگران شوم
ما سال‌ها مجاور میخانه بوده‌ایم از کرمانشاهی غزل 44
1. ما سال‌ها مجاور میخانه بوده‌ایم
روز و شبان به خاک درش جبهه سوده‌ایم
منت خدای را که خدا را شناختیم از کرمانشاهی غزل 45
1. منت خدای را که خدا را شناختیم
در ملک دل لوای طرب برفراختیم
با توسن خیال به هر سو شتافتیم از کرمانشاهی غزل 46
1. با توسن خیال به هر سو شتافتیم
از دوست غیر، نام نشانی نیافتیم
دی مغبچه‌ای گفت که ما مظهر یاریم از کرمانشاهی غزل 47
1. دی مغبچه‌ای گفت که ما مظهر یاریم
سر تا به قدم آینه روی نگاریم
گفتگوی زاهد از علم است و ظن از کرمانشاهی غزل 48
1. گفتگوی زاهد از علم است و ظن
های و هوی عارف از علم الیقین