بی رخصت دل زبان بگفتن مگشا از واعظ قزوینی رباعی 1
1. بی رخصت دل زبان بگفتن مگشا
انگشت زبانست ترا عیب نما
افگند ز پای، ضعف پیری ما از واعظ قزوینی رباعی 2
1. افگند ز پای، ضعف پیری ما را
از دست ستد، پای جهان پیما را
نرمی، ز سر تو واکند غوغا از واعظ قزوینی رباعی 3
1. نرمی، ز سر تو واکند غوغا را
سازد عاجز، ملایمت اعدا را
کاهید ز عشق تو تن و جان ما از واعظ قزوینی رباعی 4
1. کاهید ز عشق تو تن و جان ما را
آمد شد ناله گشت سوهان ما را
تا کام دهی، نفس بخود معجب از واعظ قزوینی رباعی 5
1. تا کام دهی، نفس بخود معجب را
گردی شب و روز مشرق و مغرب را
دایم نبود جوانی ایام ترا از واعظ قزوینی رباعی 6
1. دایم نبود جوانی ایام ترا
صبح پیریست در پی، این شام ترا
بر نقش جهان که راه زد جاهل از واعظ قزوینی رباعی 7
1. بر نقش جهان که راه زد جاهل را
تا چند کنی محو تماشا دل را؟!
در خانه، فراش و متکا نیست از واعظ قزوینی رباعی 8
1. در خانه، فراش و متکا نیست مرا
فرشی جز نقش بوریا نیست مرا
پیری از عمر کرده بیزار از واعظ قزوینی رباعی 9
1. پیری از عمر کرده بیزار مرا
افگنده غم زمانه از کار مرا
نبود چون نام، دشمنی انسان از واعظ قزوینی رباعی 10
1. نبود چون نام، دشمنی انسان را
بی نام و نشانیست امان ایمان را
از فیض هوا، سبز نگردد از واعظ قزوینی رباعی 11
1. از فیض هوا، سبز نگردد گل ما
با آب روان، حل نشود مشکل ما
یارب! نه سزای تست گر کرده از واعظ قزوینی رباعی 12
1. یارب! نه سزای تست گر کرده ما
نی لایق درگه تو آورده ما