غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی
1 ای نام دلگشای تو عنوان کارها خاک در تو، آب رخ اعتبارها
2 خورشید و مه دو قطره باران فیض تو مدی ز جنبش قلمت روزگارها
3 باشد شفق ز بیم تو هر شام بر فلک رنگ پریده‌ای ز رخ لاله‌زارها
4 انگشتی از برای شهادت شود بلند سروی که قد کشد ز لب جویبارها
1 بر سر خاک دوستان، پا نه و دیده برگشا رو نفسی بخود فرو، یک نفس از خودی برآ
2 لوح مزار دوستان، پیش نظر نه و، ببین صورت حال خود ازین، آینه بدن نما
3 رشحه خون نگر که چون، بسته بغازگی کمر! خاک سیاه بین چه سان، رفته به جای سرمه ها!
4 ریخته موی ابروان، گرد عذارها چو خط کرده ز دیده مردمک، خاک صفت به چهره جا
1 تا زنده است دل، نیست لذت پذیر دنیا کی میشود نمک سود، ماهی ز شور دریا؟!
2 چون سایه، چند افتی در پای قصر و ایوان؟ بردار دست از شهر، بگذار سر بصحرا
3 با سوز عشق باشد، روشن طریق مقصد آتش بلد نخواهد هرگز براه بالا
4 با کوچکان بیامیز تا روشناس گردی گرچه جلی بود خط، بی نقطه نیست خوانا
1 تن شود خاک و، همان سودای ما ماند به جا سر رود گر چون حباب، اما هوا ماند به جا
2 سوی آن خورشید تابانم ز بس گرم طلب سایه از من، چون رقم از خامه، واماند به جا
3 سجده‌ای هر گام، خواهد خاک راهش دائمی کاش از ما سر به جای نقش پا ماند به جا
4 ما سیه‌روزان، به رنگ خامه شب‌ها خون خوریم تا سخن بر صفحه هستی ز ما ماند به جا
1 چون کند سویم نظر، چشم از کجا خواب از کجا چون دهد تاب کمر، دل از کجا؟ تاب از کجا؟
2 ظالمان را باغ زینت خرم است از خون خلق ورنه این گل‌های خنجر، میخورد آب از کجا؟
3 تیره روزان راست خرج از کیسه اهل کرم ورنه مسکین ماه، آورده است مهتاب از کجا؟
4 نیست گنجایش دو عالم در این ده روزه عمر جمع گردد بندگی با جمع اسباب از کجا؟
1 ره عشق است،کام از ترک می گردد رو اینجا گدایان را کف دریوزه باشد پشت پا اینجا
2 ندارد حب جاه و دولت از اهل فنا رنگی بجای سایه پر می افکند بال هما اینجا
3 چنان گردنکشی عیب است در اقلیم درویشی که در تاریکی شب قد کشد نخل دعا اینجا
4 نماید خاک را، هر دم به انگشت عصا پیری که امروز است یا فردا که خواهد بود جا اینجا
1 مده بافسر شاهی کلاه ترک و فنا را بسر چو ابر بهاری شناس بال هما را
2 درست نیست دورنگی میان ظاهر و باطن بگو شکسته نویسند، توبه نامه، ما را
3 بکف ترا زر و سیم جهان ز بخل نپاید نگه نداشته کس با فشار رنگ حنا را
4 کباب کرد مرا یاد نی سواری طفلی به کف شکستگی پیریم چو داد عصا را
1 الهی نفرت از ما ده، بنوعی اهل دنیا را که ره ندهد کسی در دل غبار کینه ما را
2 عطا کن مشرب افتادگی، پیش درشتانم تو کز همواری افگندی به پای کوه صحرا را
3 نگردیدیم نرم از آسیای گردش گردون به پای گردش چشمی بیفگن دانه ما را
4 در آن دم کاید از ذکر تو در شورش عجب نبود زبان موج اگر افتد برون از کام، دریا را
1 ز ناله باز ندارد کسی دل ما را کسی نبسته زبان خروش دریا را
2 ز ما به دلبر ما بسکه راه نزدیک است توان به بال شرر بست نامه ما را
3 دوباره دیده ام امروز قد و بالایش ببین ز مستی من نشأه دو بالا را
4 چنین که فشرده است یاد تمکینش که می تواند بردن ز جا دل ما را!؟
1 ذوق برهنگی عقل از تن گرفت ما را زان خارزار دنیا دامن گرفت ما را
2 از رهگذار سختی بر سر سفید شد مو در تنگنای این کوه بهمن گرفت ما را
3 از خار بست دنیا با قوت رمیدن مردانه جسته بودیم این تن گرفت ما را
4 زور رمیدن ما از عهده برنیاید از دست خلق آخر مردن گرفت ما را