غزلیات در دیوان اشعار طبیب اصفهانی

1 مسکینی و غریبی از حد گذشت ما را بر ما اگر ببخشی وقتست وقت یارا

2 چون ریختی بخواری خون مرا بزاری برتر بتم گذاری کافیست خون بها را

3 شه خفته و بدرگاه خلقی زداد خواهان غفلت ز دادخواهی خود چیست پادشا را

4 چون رحمت تو گردد افزون ز عذر خواهی هر چند بیگناهم عذر آورم خطا را

1 افزوده غمی چون بغم دیگرم امشب زنهار مگیرید ز کف ساغرم امشب

2 بر خرمن من دوش زدی آتش و رفتی بودت گذری کاش بخاکسترم امشب

3 گویند به تسکین من افسانه و ترسم بیرون رود اندیشه او از سرم امشب

4 آن به که طبیبم نکشد رنج مداوا بهبودی خود نیست دگر باورم امشب

1 ز چشم خون‌فشان خویش دارم چشم از آن امشب که از اشکم روان سازد به کویش کاروان امشب

2 مگر در بزم ما آن آتشین‌رخسار می‌آید که ما را همچو شمع افتاده است آتش به جان امشب

3 به عزم رقص در محفل کمر چون بست می‌گفتم که یک عاشق نخواهد برد جانی از میان امشب

4 تپیدن‌های دل از حد گذشت امید آن دارم که تیر ناز او را سینه‌ام گردد نشان امشب

1 دربان نکند جرأت و خاصان ملک هست گوید که بسلطان که مرا کار شد از دست؟

2 مگسل ز من ای مهر گسل رشته الفت کز هم چو گسستی نتوانیش بهم بست

3 از کرده پیشمان شدی اکنون تو که ما را برخاست ز دل آهی و تیری ز کمان جست

4 ترسم که زیان بینی ازین شیوه بیندیش تا چند توان سوخت دلی یا جگری خست

1 رفته عمر و نیم جانی مانده است واپسی از کاروانی مانده است

2 در چمن در ره نشانی مانده است خاربست آشیانی مانده است

3 میرود تا پر گشاید عندلیب نه گلی نه گلستانی مانده است

4 چشمم از حسرت چو واپس ماندگان در قفای کاروانی مانده است

1 دل غمدیده بدنبال کسی افتادست دادخواهی زپی دادرسی افتادست

2 از من خسته خدا را به بتغافل مگذار که مرا کار بآخر نفسی افتادست

3 حسرت مرغ اسیری کشدم کز دامی کرده پرواز و بکنج قفسی افتادست

4 رفته هوشم ز سر و صبر زدل، از تو مرا تا بسر شوری و در دل هوسی افتادست

1 از غم لیلی به وادی گرچه مجنون می‌گریست گر رموز عشق دانی لیل افزون می‌گریست

2 رفته در محفل سخن از آتشین‌رویی که دوش شمع را دیدم که از اندازه بیرون می‌گریست

3 خون از چشم آشنا می‌ریخت در بزم وصال وای بر بیگانه کآنجا آشنا خون می‌گریست

4 آه دردآلود را در دل نهفتم شام هجر آسمان از بس که از بیم شبیخون می‌گریست

1 ما را دگر زیار؛ تمنا نمانده است چون طاقت تغافل بیجا نمانده است

2 دوران نگر که ساغر عیشم دهد کنون کافتاده است شیشه وصهبا نمانده است

3 در راه عشق بسکه بپای دلم شکست خاری دگر بدامن صحرا نمانده است

4 گریم اگر بطرف چمن جای گریه است کان گل که بود بهر تماشا نمانده است

1 گر چه ما را دسترس بر دامن آن ماه نیست شکرلله از گریبان دست ما کوتاه نیست

2 بیقرار عشق را از محنت هجران چه باک سیل را اندیشه از پست و بلند راه نیست

3 می کند دلجوئی احباب ما را بی حضور وقت آنکس خوش که از حالش کسی آگاه نیست

4 گاه می گریم ز هجر و گاه می نالم ز عشق حاصل شمع وجودم غیر اشک و آه نیست