روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است از صبوحی غزل 13
1. روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری! افطار رطب در رمضان مستحب است
تا مرا عشق تو، ای خسرو خوبان به سر است از صبوحی غزل 14
1. تا مرا عشق تو، ای خسرو خوبان به سر است
پند هفتاد و دو ملت به برم بی‌اثر است
تا چند پیش ناز تو باید نیاز کرد از صبوحی غزل 15
1. تا چند پیش ناز تو باید نیاز کرد
بر ناز خود بناز که نازت کشیدنی است
توتیای دیدهٔ عشّاق خاک پای تست از صبوحی غزل 16
1. توتیای دیدهٔ عشّاق خاک پای تست
عارفان را نقل مجلس نقل شکر خای تست
رفت دلم همچو گوی، در خم چوگان دوست از صبوحی غزل 17
1. رفت دلم همچو گوی، در خم چوگان دوست
وه که ز من برگرفت، رفت به قربان دوست
در این زمانه نه یاری، نه غمگساری هست از صبوحی غزل 18
1. در این زمانه نه یاری، نه غمگساری هست
غریب کشور حسنیم روزگاری هست
بر سر مژگان یار من مزن انگشت از صبوحی غزل 19
1. بر سر مژگان یار من مزن انگشت
آدم عاقل به نیشتر نزند مشت
غم درآمد ز درم چون ز برم یار برفت از صبوحی غزل 20
1. غم درآمد ز درم چون ز برم یار برفت
عیش و نوش و طربم، جمله به یکبار برفت
عشق آمد دامن جانم گرفت از صبوحی غزل 21
1. عشق آمد دامن جانم گرفت
شحنهٔ شوقم گریبانم گرفت
خواب دیدم که همی خون ز کنارم می‌رفت از صبوحی غزل 22
1. خواب دیدم که همی خون ز کنارم می‌رفت
رفت تعبیر که از قلب فگارم می‌رفت
دلی که در خم زلف، شانه می‌طلبد از صبوحی غزل 23
1. دلی که در خم زلف، شانه می‌طلبد
چو طایری است که شب، آشیانه می‌طلبد
جلوهٔ روی تو آفتاب ندارد از صبوحی غزل 24
1. جلوهٔ روی تو آفتاب ندارد
نشئهٔ ماء تو را شراب ندارد