روزه دارم من و افطارم از شاطرعباس صبوحی غزل 13
1. روزه دارم من و افطارم از آن لعل لب است
آری! افطار رطب در رمضان مستحب است
تا مرا عشق تو، ای خسرو از شاطرعباس صبوحی غزل 14
1. تا مرا عشق تو، ای خسرو خوبان به سر است
پند هفتاد و دو ملت به برم بی‌اثر است
تا چند پیش ناز تو باید از شاطرعباس صبوحی غزل 15
1. تا چند پیش ناز تو باید نیاز کرد
بر ناز خود بناز که نازت کشیدنی است
توتیای دیدهٔ عشّاق از شاطرعباس صبوحی غزل 16
1. توتیای دیدهٔ عشّاق خاک پای تست
عارفان را نقل مجلس نقل شکر خای تست
رفت دلم همچو گوی، در از شاطرعباس صبوحی غزل 17
1. رفت دلم همچو گوی، در خم چوگان دوست
وه که ز من برگرفت، رفت به قربان دوست
در این زمانه نه یاری، از شاطرعباس صبوحی غزل 18
1. در این زمانه نه یاری، نه غمگساری هست
غریب کشور حسنیم روزگاری هست
بر سر مژگان یار من مزن از شاطرعباس صبوحی غزل 19
1. بر سر مژگان یار من مزن انگشت
آدم عاقل به نیشتر نزند مشت
غم درآمد ز درم چون ز برم از شاطرعباس صبوحی غزل 20
1. غم درآمد ز درم چون ز برم یار برفت
عیش و نوش و طربم، جمله به یکبار برفت
عشق آمد دامن جانم گرفت از شاطرعباس صبوحی غزل 21
1. عشق آمد دامن جانم گرفت
شحنهٔ شوقم گریبانم گرفت
خواب دیدم که همی خون از شاطرعباس صبوحی غزل 22
1. خواب دیدم که همی خون ز کنارم می‌رفت
رفت تعبیر که از قلب فگارم می‌رفت
دلی که در خم زلف، شانه از شاطرعباس صبوحی غزل 23
1. دلی که در خم زلف، شانه می‌طلبد
چو طایری است که شب، آشیانه می‌طلبد
جلوهٔ روی تو آفتاب ندارد از شاطرعباس صبوحی غزل 24
1. جلوهٔ روی تو آفتاب ندارد
نشئهٔ ماء تو را شراب ندارد