شاطرعباس صبوحی

وقت آن شد که سر خویش، من از غم شکنم

گر مراد دل من را ندهد این گردون

باده از کاس سفالین خورم و از مستی

گر شود رام دمی ساقی و می گیرم از او

شرحی از یوسف گمگشته خود گر بدهم

سر شوریدهٔ خود، گر بنهم بر زانو

بارها یار بدیدم به صبوحی می‌گفت