پدر، خواهد ببرّد زلفکان چون کمندش را از صبوحی غزل 1
1. پدر، خواهد ببرّد زلفکان چون کمندش را
پسر حیران، که چون سازد گرفتاران بندش را
گل شکفت و آن گل رخسار یاد آمد مرا از صبوحی غزل 1
1. گل شکفت و آن گل رخسار یاد آمد مرا
سرو دیدم آن قد و رفتار، یاد آمد مرا
تا به دام غمش آورد خدا، داد مرا از صبوحی غزل 3
1. تا به دام غمش آورد خدا، داد مرا
هر چه می‌خواستم از بخت، خدا داد مرا
اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم را از صبوحی غزل 4
1. اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم را
شمارم مو به مو شرح غم شب‌های تارم را
ایا صیّاد رحمی کن، مرنجان نیم‌جانم را از صبوحی غزل 5
1. ایا صیّاد رحمی کن، مرنجان نیم‌جانم را
بکَن بال و پرم، امّا مسوزان استخوانم را
تا پریشان به رُخ آن زلف سمن ساست تو را از صبوحی غزل 6
1. تا پریشان به رُخ آن زلف سمن ساست تو را
جمع اسباب پریشانی دلهاست تو را
چه خونبها به از این کشتگان کوی تو را از صبوحی غزل 7
1. چه خونبها به از این کشتگان کوی تو را
که بنگرند به محشر، دوباره روی تو را
نیست او را سر موئی سر سودائی ما از صبوحی غزل 8
1. نیست او را سر موئی سر سودائی ما
کار شد سخت، مگر بخت کند یاری ما
صبر و قرارم دگر به یک نظر امشب از صبوحی غزل 9
1. صبر و قرارم دگر به یک نظر امشب
از تن و جانم ربود شوخ شکرلب
مکن دریغ ز من ساقیا شراب امشب از صبوحی غزل 10
1. مکن دریغ ز من ساقیا شراب امشب
از آنکه ز آتش خود، گشته ام کباب امشب
سُرخ و بیجادهٔ رخ و تازه لب از باده و مست از صبوحی غزل 11
1. سُرخ و بیجادهٔ رخ و تازه لب از باده و مست
رفته از غایت مستی گل بادام از دست
عشقت آتش بدل کس نزند تا دل ماست از صبوحی غزل 12
1. عشقت آتش بدل کس نزند تا دل ماست
کی به مسجد سزد آن شمع که بر خانه رواست