گل شکفت و آن گل رخسار یاد از شاطرعباس صبوحی غزل 1
1. گل شکفت و آن گل رخسار یاد آمد مرا
سرو دیدم آن قد و رفتار، یاد آمد مرا
پدر، خواهد ببرّد زلفکان از شاطرعباس صبوحی غزل 1
1. پدر، خواهد ببرّد زلفکان چون کمندش را
پسر حیران، که چون سازد گرفتاران بندش را
تا به دام غمش آورد خدا، از شاطرعباس صبوحی غزل 3
1. تا به دام غمش آورد خدا، داد مرا
هر چه می‌خواستم از بخت، خدا داد مرا
اگر روزی بدست آرم سر زلف از شاطرعباس صبوحی غزل 4
1. اگر روزی بدست آرم سر زلف نگارم را
شمارم مو به مو شرح غم شب‌های تارم را
ایا صیّاد رحمی کن، مرنجان از شاطرعباس صبوحی غزل 5
1. ایا صیّاد رحمی کن، مرنجان نیم‌جانم را
بکَن بال و پرم، امّا مسوزان استخوانم را
تا پریشان به رُخ آن زلف از شاطرعباس صبوحی غزل 6
1. تا پریشان به رُخ آن زلف سمن ساست تو را
جمع اسباب پریشانی دلهاست تو را
چه خونبها به از این کشتگان از شاطرعباس صبوحی غزل 7
1. چه خونبها به از این کشتگان کوی تو را
که بنگرند به محشر، دوباره روی تو را
نیست او را سر موئی سر سودائی از شاطرعباس صبوحی غزل 8
1. نیست او را سر موئی سر سودائی ما
کار شد سخت، مگر بخت کند یاری ما
صبر و قرارم دگر به یک نظر از شاطرعباس صبوحی غزل 9
1. صبر و قرارم دگر به یک نظر امشب
از تن و جانم ربود شوخ شکرلب
مکن دریغ ز من ساقیا شراب از شاطرعباس صبوحی غزل 10
1. مکن دریغ ز من ساقیا شراب امشب
از آنکه ز آتش خود، گشته ام کباب امشب
سُرخ و بیجادهٔ رخ و تازه از شاطرعباس صبوحی غزل 11
1. سُرخ و بیجادهٔ رخ و تازه لب از باده و مست
رفته از غایت مستی گل بادام از دست
عشقت آتش بدل کس نزند از شاطرعباس صبوحی غزل 12
1. عشقت آتش بدل کس نزند تا دل ماست
کی به مسجد سزد آن شمع که بر خانه رواست