گزیدهٔ غزلیات شهریار

1 ای چشم خمارین ، تو و افسانه نازت وی زلف کمندین ، من و شبهای درازت

2 شبها منم و چشمک محزون ثریا با اشک غم و زمزمه راز و نیازت

3 بازآمدی ای شمع که با جمع نسازی بنشین و به پروانه بده سوز و گدازت

4 گنجینه رازی است به هر مویت و زان موی هر چنبره ماری است به گنجینه رازت

1 هیچ آفریده‌ای به جمال فریده نیست این لطف و این عفاف به هیچ آفریده نیست

2 آن سروناز هم که به باغ ارم در است فرد و فرید هست و لیکن فریده نیست

3 نرگس دریده چشم به دیدار او ولی دیدار آفتاب به چشم دریده نیست

4 در بزم او که خفته فرو پلک چشم‌ها غیر از دل تپیده و رنگ‌پریده نیست

1 باز کن نغمه جانسوزی از آن ساز امشب تا کنی عقده اشک از دل من باز امشب

2 ساز در دست تو سوز دل من می گوید من هم از دست تو دارم گله چون ساز امشب

3 مرغ دل در قفس سینه من می نالد بلبل ساز ترا دیده هم آواز امشب

4 زیر هر پرده ساز تو هزاران راز است بیم آنست که از پرده فتد راز امشب

1 بهار آمد که بازم گل به باغ و بوستان خواند به گوشم ناله بلبل هزاران داستان خواند

2 به مرغان بهاری گو که این مرغ خزان دیده دگر سازش غم انگیز است و آواز خزان خواند

3 دل وامانده ام بس همرهانش کاروانی شد اگر خواند به آهنگ درای کاروان خواند

4 چه ناز آهنگ ساز دل که هم دل‌ها به وجد آرد اگر از تازه‌ها گوید و گر از باستان خواند

1 سنین عمر به هفتاد می‌رسد ما را خدای من که به فریاد می‌رسد ما را

2 گرفتم آنکه جهانی به یاد ما بودند دگر چه فایده از یاد میرسد ما را

3 حدیث قصه سهراب و نوشداروی او فسانه نیست کز اجداد می‌رسد ما را

4 اگر که دجله پر از قایق نجات شود پس از خرابی بغداد میرسد ما را

1 ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست که تاب و طاقت آن مستی و خمارم نیست

2 دگر قمار محبت نمی‌برد دل من که دست بردی از این بخت بدبیارم نیست

3 من اختیار نکردم پس از تو یار دگر به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست

4 به رهگذار تو چشم انتظار خاکم و بس که جز مزار تو چشمی در انتظارم نیست

1 آمد آن شاهد دل برده و جان بازآورد جانم از نو به تن آن جان جهان بازآورد

2 اشک غم پاک کن ای دیده که در جوی شباب آب رفته است که آن سرو روان بازآورد

3 نوجوانی که غم دوری او پیرم کرد باز پیرانه سرم بخت جوان بازآورد

4 گل به تاراج خزان رفت و بهارش از نو تاج سر کرد و علیرغم خزان بازآورد

1 علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

2 دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

3 به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را

4 مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

1 منم که شعر و تغزل پناهگاه من است چنانکه قول و غزل نیز در پناه من است

2 صفای گلشن دل‌ها به ابر و باران نیست که این وظیفه محول به اشک و آه من است

3 صلای صبح تو دادم به نالهٔ شبگیر چه روزها که سپید از شب سیاه من است

4 به عالمی که در او دشمنی به جان بخرند عجب مدار اگر عاشقی گناه من است

1 دیدمت دورنمای در و بام ای شیراز سرم آمد به بر سینه سلام ای شیراز

2 وامداریم و سرافکنده ز خجلت در پیش که پس انداخته ایم اینهمه وام ای شیراز

3 توسن بخت نه رام است خدا می داند ورنه دانی که مرا چیست مرام ای شیراز

4 نکهت باغ گل و نزهت نارنجستان از نسیمم بنوازند مشام ای شیراز