غزلیات در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

شوق سفر کجا و قرار وطن کجا

یوسف کجا و رایحه پیرهن کجا

ساقی کجا پیاله کجا انجمن کجا

ما از کجا و توبه پیمان شکن کجا

شود آرام می و ساغر سیماب آنجا

شعله داغ بود لاله سیراب آنجا

زلف منصور بود پیچش گرداب آنجا

زرد رویی کشد از خجلت سرخاب آنجا

من و بزمی که از خود می رود یاد نگاه آنجا

که چون دیوانه با زنجیر می گردد نگاه آنجا

به مژگان دست در آغوش می روید گیاه آنجا

ندارد قطره جز چشم غزال ابر سیاه آنجا

کشتی چاره گران سینه چاک است اینجا

عالم تفرقه یک دامن پاک است اینجا

که نه بیم است و نه ترس است و نه باک است اینجا

ذره خاک دل حوصله ناک است اینجا

بی نقش قدم سراغ پیدا

پیداست ز چشم داغ پیدا

کی می شود از چراغ پیدا

در آینه های داغ پیدا

چه احتیاج به یاران آشنا ما را

کدام وعده چه دل دیده ای کجا ما را

کجا شناخته آن ترک میرزا ما را

بگو چه رنگ برآرد دگر وفا ما را

صیقل نزند تیره دلی مطلب ما را

باور نکند ساده دلی یا رب ما را

آیینه کند نقش نگین مطلب ما را

دیدند چو در سوختگی کوکب ما را

نتوان از ما شناخت ما را

دل برد ز غیر و باخت ما را

هر چند که سوخت، ساخت ما را

لعلش نمکین نواخت ما را

خدا اجری دهد در کشتن ما قاتل ما را

ز برقی پرورد هر لحظه دهقان حاصل ما را

ندارد هیچ کوشش اجر سعی کامل ما را

چه خواهد شد بخوان یکبار احوال دل ما را

وحشت آرمیده ما را

دیده ای نور دیده ما را

دل شوخی ندیده ما را

اشک در خون تپیده ما را