ز روی لطف بکن بوسه‌ای حوالۀ ما از شاهدی دده غزل 1
1. ز روی لطف بکن بوسه‌ای حوالۀ ما
همین بس است ز وجه حسن نوالۀ ما
شد خاک راه این سر سودا نوشت ما از شاهدی دده غزل 1
1. شد خاک راه این سر سودا نوشت ما
این شد مگر ز روز ازل سرنوشت ما
پر کن بدور لعل نگارم پیاله را از شاهدی دده غزل 3
1. پر کن بدور لعل نگارم پیاله را
تا بشکنیم توبه هفتاد ساله را
اگر نه زلف تو میبرد در پناه مرا از شاهدی دده غزل 4
1. اگر نه زلف تو میبرد در پناه مرا
فریب چشم تو میکشت بی گناه مرا
جز ناله نیست مونس جان دل ربوده را از شاهدی دده غزل 5
1. جز ناله نیست مونس جان دل ربوده را
شادی بود محال دل غم فزوده را
به عاشقان خود بنما جمال عالم آرا را از شاهدی دده غزل 6
1. به عاشقان خود بنما جمال عالم آرا را
که دل پر خون شد از شوق تو مشتاقان شیدا را
لعل لب تو شفاست ما را از شاهدی دده غزل 7
1. لعل لب تو شفاست ما را
درد تو همه دواست ما را
کردی ز غم آباد چو کاشانۀ ما را از شاهدی دده غزل 8
1. کردی ز غم آباد چو کاشانۀ ما را
بازآ و ببین مونس هم خانه ما را
باز نما به مطربان نغمۀ جان گداز را از شاهدی دده غزل 9
1. باز نما به مطربان نغمۀ جان گداز را
تا بدرند از طرب پردۀ اهل راز را
هر لحظه سیل دیده به خون می‌کشد مرا از شاهدی دده غزل 10
1. هر لحظه سیل دیده به خون می‌کشد مرا
سودای گیسویت به جنون می‌کشد مرا
کجا شد هودج لیلی که مجنون است از او دل‌ها از شاهدی دده غزل 11
1. کجا شد هودج لیلی که مجنون است از او دل‌ها
ز سیل اشک عشاقش پر از خون است منزل‌ها
ای خاک درت سجده‌گه جمله جبین‌ها از شاهدی دده غزل 12
1. ای خاک درت سجده‌گه جمله جبین‌ها
زنار دو گیسوی تو سرفتنه دین‌ها