دیده تحمل نمی کند از سیف فرغانی قصیده-قطعه 1
1. دیده تحمل نمی کند نظرت را
پرده برافگن رخ چو ماه و خورت را
بباغی در بدیدم پار از سیف فرغانی قصیده-قطعه 2
1. بباغی در بدیدم پار گل را
مگر گفتم تویی ای یار گل را
صاحب دیوان نظمم مشرف از سیف فرغانی قصیده-قطعه 3
1. صاحب دیوان نظمم مشرف ملک سخن
عقل مستوفی لذتهای روحانی مرا
ای جلوه کرده روی تو از سیف فرغانی قصیده-قطعه 4
1. ای جلوه کرده روی تو خود را در آفتاب
وی گشته نور روی ترا مظهر آفتاب
بیا بلبل که وقت گفتن از سیف فرغانی قصیده-قطعه 5
1. بیا بلبل که وقت گفتن تست
چو گل دیدی گه آشفتن تست
حسن آن صورت از صفت از سیف فرغانی قصیده-قطعه 6
1. حسن آن صورت از صفت بدرست
که بمعنی ز جمله خوبترست
برون زین جهان یک جهانی از سیف فرغانی قصیده-قطعه 7
1. برون زین جهان یک جهانی خوشست
که این خار و آن گلستانی خوشست
دنیا که من و ترا مکانست از سیف فرغانی قصیده-قطعه 8
1. دنیا که من و ترا مکانست
بنگر که چه تیره خاکدانست
آن خداوندی که عالم از سیف فرغانی قصیده-قطعه 9
1. آن خداوندی که عالم آن اوست
جسم و جان در قبضه فرمان اوست
ای که در صورت خوب از سیف فرغانی قصیده-قطعه 10
1. ای که در صورت خوب تو جمال معنیست
قبله روح از آن روی کنم کان اولیست
اندرین دوران مجو از سیف فرغانی قصیده-قطعه 11
1. اندرین دوران مجو راحت که کس آسوده نیست
طبع شادی جوی از غم یکنفس آسوده نیست
که کرد در عسل عشق از سیف فرغانی قصیده-قطعه 12
1. که کرد در عسل عشق آن نگار انگشت
که خسته نیستش از نیش هجر یار انگشت