غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 دیدن روی تو را محرم نباشد چشم ما دیده از جان ساخت باید دیدن روی ترا

2 از رخ و روی تو رنگی تابناک آمد بچشم وز سر زلف تو بویی سر بمهر آمد بما

3 گر بیاد روی گلرنگ تو درخاکم نهند تا بحشر از تربت من لاله گون روید گیا

4 نان لطف ای شاه در زنبیل فقرم ار نهی همچو من درویش شد چون تو توانگر را گدا

1 کسی که بار غم عشق آن پسر کشدا زمانه غاشیه دولتش بسر کشدا

2 کسی مدام چومن بی مدام مست بود که باده زآن لب شیرین چون شکر کشدا

3 کسی خورد می وصلش که بی ترش رویی چوزهر ساغر تلخش دهند در کشدا

4 غلام آن مه سیمین برم که از پی او مدام از رگ کان آفتاب زر کشدا

1 بیاور آنچه دل ما بیکدگر کشدا بسر کشد آنچه دلم بار او بسر کشدا

2 غلام ساقی خویشم که بامداد پگاه مرا زمشرق خم آفتاب بر کشدا

3 چو تیغ باده برآهختم از نیام قدح زمانه باید تا پیش من سپر کشدا

4 چه زر چه سیم و چه خاشاک پیش مرد آن روز که از میانه سیماب آب زر کشدا

1 چنان بوصل تو میلیست خاطر ما را که دل بصحبت یوسف کشد زلیخا را

2 بیا بیا که بشب چون چراغ درخوردست بروز شمع جمال تو مجلس ما را

3 ترا بصحبت ما هیچ رغبتی باشد اگر بود بنمک احتیاج حلوا را

4 ز خاک درگهت ابرام دور می دارم که آب درنفزاید ز سیل دریا را

1 مبداء عشق ز جاییست که نیز آنجا را کسی ندیدست و نداند ازل آن مبدا را

2 سخن عشق بسی گفته شد و می گویند کس ازین راه ندانست امد اقصا را

3 راست چون صورت عنقاست که نقاشانش می نگارند و ندیدست کسی عنقا را

4 پایه عشق بلندست و ز سربازان هیچ کس نیاورد بزیر قدم آن بالا را

1 رفتی و دل ربودی یک شهر مبتلا را تا کی کنیم بی تو صبری که نیست ما را

2 بازآ که عاشقانت جامه سیاه کردند چون ناخن عروسان از هجر تو نگارا

3 ای اهل شهر ازین پس من ترک خانه گفتم کز ناله های زارم زحمت بود شما را

4 از عشق خوب رویان من دست شسته بودم پایم بگل فروشد در کوی تو قضا را

1 کی بنگرد برحمت چشم خوش تو ما را نرگس همی نیارد اندر نظر گیا را

2 دل می دهد گواهی کورا تو برد خواهی چشمت بتیر غمزه گو جرح کن گوا را

3 ای محتشم بخوبی هستم فقیر عشقت در شرع بر توانگر حقی بود گدا را

4 گر سایه جمالت بر خاک تیره افتد چون آفتاب ذره روشن کند هوا را

1 سوخت عشق تو من شیفته شیدا را مست برخاسته ای باز نشان غوغا را

2 کرد در ماتم جان دیده تر و جامه کبود خشک مغزی دو بادام سیاهت مارا

3 قاب قوسین دو ابروی تو با تیر مژه دور باشی است عجب قربت او ادنی را

4 چون ازآن روی کسی دور کند عاشق را؟ چون ز خورشید کسی منع کند حربا را؟

1 چنان عشقش پریشان کرد ما را که دیگر جمع نتوان کرد ما را

2 سپاه صبر ما بشکست چون او بغمزه تیر باران کرد ما را

3 حدیث عاشقی با او بگفتیم بخندید او و گریان کرد ما را

4 چو بربط برکناری خفته بودیم بزد چنگی و نالان کرد ما را

1 هرچه غیر دوست اندر دل همی آید ترا جمله ناپاکست وتو پاکی نمی شاید ترا

2 ورتو ذکر او کنی هرگه که ذکر او کنی غافلی ازوی گر از خود یاد می آید ترا

3 زهر با یادش زیان نکند ولی بی یاد او گر خوری تریاک همچون زهر بگزاید ترا

4 گر دلت جانان خوهد میل دل از جان قطع کن وردلت جان می خوهد جانان نمی باید ترا