غزلیات در دیوان اشعار سیف فرغانی

1 پیغام روی تو چو ببردند ماه (را) مه گفت من رعیتم آن پادشاه را

2 خالت محیط مرکز لطفست و روشنست کین نقطه نیست دایره روی ماه را

3 بهر سپید رویی حسنت نهاده اند بر روی لاله رنگ تو خال سیاه را

4 دستارم از سرم بقدم درفتد چو تو بر فرق راست کژ نهی ای جان کلاه را

1 اگر دلست بجان می خرد هوای ترا وگر تن است بدل می کشد جفای ترا

2 بیاد روی تو تازنده ام همی گریم که آب دیده کشد آتش هوای ترا

3 کلید هشت بهشت ار بمن دهد رضوان نه مردم اربگذارم درسرای ترا

4 اگر بجان وجهانم دهد رضای تو دست بترک هر دو بدست آورم رضای ترا

1 اختر از خدمت قمر دور است مگس از صحبت شکر دور است

2 ما از آن بارگاه محرومیم تشنه مسکین از آبخور دور است

3 پای من از زمین درگه او راست چون آسمان ز سر دور است

4 جهد کردم بسی ولی چکنم بخت و کوشش ز یکدگر دور است

1 ایا چوحسن بمعنی نکو بصورت خوب وصال تست مرا همچو عافیت مطلوب

2 شهید عشق تو بعد از اجل چو جان زنده گدای کوی تو نزد همه چو زر محبوب

3 چو جان حدیث تو شیرین ولیک شورانگیز غم تو در دل عاشق چو وجد در مجذوب

4 لبت که مست کند همچو خمر عاشق را میی زدرد مصفا ولی بشهد مشوب

1 ای که نام اشنوده باشی خسرو پرویز را رو سفر کن تا ببینی خسرو تبریز را

2 بی گمان عاشق شدی شیرین برو فرهاد وار گر بدی از لطف و حسن آن مملکت پرویز را

3 آفرین بر مادر گیتی و بر طبعش که او نام خسرو کرد این شیرین شورانگیز را

4 لایق این مرتبه شیرین تواند بود و بس گر شکر چین در خور ست این لعل شکر ریز را

1 چنان بوصل تو میلیست خاطر ما را که دل بصحبت یوسف کشد زلیخا را

2 بیا بیا که بشب چون چراغ درخوردست بروز شمع جمال تو مجلس ما را

3 ترا بصحبت ما هیچ رغبتی باشد اگر بود بنمک احتیاج حلوا را

4 ز خاک درگهت ابرام دور می دارم که آب درنفزاید ز سیل دریا را

1 ای بچشم دل ندیده روی یار خویش را کرده ای بی عشق ضایع روزگار خویش را

2 کعبه رو سوی تو دارد همچو تو رو سوی او گر تو روزی قبله سازی روی یار خویش را

3 عشق دعوی می کنی، بار بلا بر دوش نه نقد خود بر سنگ زن بنگر عیار خویش را

4 یا چو زن در خانه بنشین عاشق کار تو نیست عشق نیکو می شناسد مرد کار خویش را

1 زهی با صورت خوبت تعلق اهل معنی را ز نقش روی تو زینت نگارستان دنیی را

2 درین ویرانه قالب ندارد جانم آرامی که دل بردی بدان صورت سراسر اهل معنی را

3 مرا روی تو محبوبست همچون مال قارون را مرا وصل تو مطلوبست چون دیدار موسی را

4 همی خواهم که دیدارت ببینم دم بدم لکن من مسکین اگر طورم چه تاب آرم تجلی را

1 کسی که بار غم عشق آن پسر کشدا زمانه غاشیه دولتش بسر کشدا

2 کسی مدام چومن بی مدام مست بود که باده زآن لب شیرین چون شکر کشدا

3 کسی خورد می وصلش که بی ترش رویی چوزهر ساغر تلخش دهند در کشدا

4 غلام آن مه سیمین برم که از پی او مدام از رگ کان آفتاب زر کشدا

1 ای که لبت منبع آب بقاست درد تو بیماری دلرا دواست

2 آه که اندر طلب تو مرا رفت دل و درد دل ای جان بجاست

3 گر همه آفاق بگیرد کسی آنکه توانگر بتو نبود گداست

4 بهر دل تو چه توان ترک کرد مال ندارم من و جان خود تراست