غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 احسنت و زه ای نگار زیبا آراسته آمدی بر ما

2 امروز به جای تو کسم نیست کز تو به خودم نماند پروا

3 بگشای کمر پیاله بستان آراسته کن تو مجلس ما

4 تا کی کمر و کلاه و موزه تا کی سفر و نشاط صحرا

1 جمالت کرد جانا هست ما را جلالت کرد ماها پست ما را

2 دل آرا ما نگارا چون تو هستی همه چیزی که باید هست ما را

3 شراب عشق روی خرمت کرد بسان نرگس تو مست ما را

4 اگر روزی کف پایت ببوسم بود بر هر دو عالم دست ما را

1 بندهٔ یک دل منم بند قبای ترا چاکر یکتا منم زلف دو تای ترا

2 خاک مرا تا به باد بر ندهد روزگار من ننشانم ز جان باد هوای ترا

3 کاش رخ من بدی خاک کف پای تو بوسه مگر دادمی من کف پای ترا

4 گر بود ای شوخ چشم رای تو بر خون من بر سر و دیده نهم رایت رای ترا

1 باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را باز بر خورشید پوش آن جوشن شمشاد را

2 باز چون شاگرد مومن در پس تخته نشان آن نکو دیدار شوخ کافر استاد را

3 ناز چون یاقوت گردان خاصگان عشق را در میان بحر حیرت لولو فریاد را

4 خویشتن بینان ز حسنت لافگاهی ساختند هین ببند از غمزه درها کوی عشق آباد را

1 باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را باز آبی بر زن آن روی جهان افروز را

2 باز بر عشاق صوفی طبع صافی جان گمار آن دو صف جادوی شوخ دلبر جان دوز را

3 باز بیرون تاز در میدان عقل و عافیت آن سیه پوشان کفر انگیز ایمان‌سوز را

4 سر برآوردند مشتی گوشه گشته چون کمان باز در کار آر نوک ناوک کین توز را

1 می ده ای ساقی که می به درد عشق آمیز را زنده کن در می پرستی سنت پرویز را

2 مایه ده از بوی باده باد عنبربیز را در کف ما رادی آموز ابر گوهر بیز را

3 ای خم اندر خم شکسته زلف جان آمیز را بر شکن بر هم چو زلفت توبه و پرهیز را

4 چنگ وار آهنگ برکش راه مست انگیز را راه مست انگیز بر زن مست بیگه خیز را

1 جاودان خدمت کنند آن چشم سحر آمیز را زنگیان سجده برند آن زلف جان آویز را

2 توبه و پرهیز کردم ننگرم زین بیش من زلف جان آویز را یا چشم رنگ آمیز را

3 گر لب شیرین آن بت بر لب شیرین بدی جان مانی سجده کردی صورت پرویز را

4 با چنان زلف و چنان چشم دلاویز ای عجب جای کی ماند درین دل توبه و پرهیز را

1 انعم‌الله صباح ای پسرا وقت صبح آمده راح ای پسرا

2 با می و ماه و خرابات بهار خام خامست صلاح ای پسرا

3 با تو در صدر نشستیم هلا در ده آواز مباح ای پسرا

4 خام ما خام تو و پختهٔ تست تو ز می دار صراح ای پسرا

1 ساقیا می ده که جز می نشکند پرهیز را تا زمانی کم کنم این زهد رنگ آمیز را

2 ملکت آل بنی آدم ندارد قیمتی خاک ره باید شمردن دولت پرویز را

3 دین زردشتی و آیین قلندر چند چند توشه باید ساختن مر راه جان آویز را

4 هر چه اسبابست آتش در زن و خرم نشین بدرهٔ ناداشتی به روز رستاخیز را

1 در ده پسرا می مروق را یاران موافق موفق را

2 زان می که چو آه عاشقان از تف انگشت کند بر آب زورق را

3 زان می که کند ز شعله پر آتش این گنبد خانهٔ معلق را

4 هین خیز و ز عکس باده گلگون کن این اسب سوار خوار ابلق را