غزلیات در دیوان اشعار سنایی غزنوی

1 چند رنجانی نگارا این دل مشتاق را یا سلامت خود مسلم نیست مر عشاق را

2 هر کرا با عشق خوبان اتفاق آمد پدید مشتری گردد همیشه محنت مخراق را

3 زآنکه چون سلطان عشق اندر دل ماوا گرفت محو گرداند ز مردم عادت و اخلاق را

4 هر که بی اوصاف شد از عشق آن بت برخورد کان صنم طاقست اندر حسن و خواهد طاق را

1 تا نقش خیال دوست با ماست ما را همه عمر خود تماشاست

2 آنجا که جمال دلبر آمد والله که میان خانه صحراست

3 وانجا که مراد دل برآمد یک خار به از هزار خرماست

4 گر چه نفس هوا ز مشکست ورچه سلب زمین ز دیباست

1 ای مسلمانان مرا در عشق آن بت غیرتست عشقبازی نیست کاین خود حیرت اندر حیرتست

2 عشق دریای محیط و آب دریا آتشست موج‌ها آید که گویی کوه‌های ظلمتست

3 در میان لجه‌اش سیصد نهنگ داوری بر کران ساحلش صد اژدهای هیبتست

4 کشتیش از اندهان و لنگرش از صابری بادبانش رو نهاده سوی باد آفتست

1 ای همه خوبی در آغوش شما قبلهٔ جانها بر و دوش شما

2 ای تماشاگه عقل نور پاش در میان لعل خاموش شما

3 وی امانت جای چرخ سبز پوش بر کران چشمهٔ نوش شما

4 آهوان در بزم شیران در شکار بندهٔ آن خواب خرگوش شما

1 نیست بی دیدار تو در دل شکیبایی مرا نیست بی‌گفتار تو در دل توانایی مرا

2 در وصالت بودم از صفرا و از سودا تهی کرد هجران تو صفرایی و سودایی مرا

3 عشق تو هر شب برانگیزد ز جانم رستخیز چون تو بگریزی و بگذاری به تنهایی مرا

4 چشمهٔ خورشید را از ذره نشناسم همی نیست گویی ذره‌ای دردیده بینایی مرا

1 ماهرویا در جهان آوازهٔ آواز تست کارهای عاشقان ناساخته از ساز تست

2 هر کجا نظمیست شیرین قصه‌های عشق تست هر کجا نثریست زیبا نام‌های ناز تست

3 باز عشقت جمله بازان را چو تیهو صید کرد هست عالی همت آن بازی که صید باز تست

4 صدهزاران دل فدا بادا دلی را کاو ز عشق سال و ماه و روز و شب مشغول شاهدباز تست

1 مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را جان ابراهیم باید عشق اسماعیل را

2 گر هزاران جان لبش را هدیه آرم گویدم نزد عیسا تحفه چون آری همی انجیل را

3 زلف چون پرچین کند خواری نماید مشک را غمزه چون بر هم زند قیمت فزاید نیل را

4 چون وصال یار نبود گو دل و جانم مباش چون شه و فرزین نباشد خاک بر سر فیل را

1 جاودان خدمت کنند آن چشم سحر آمیز را زنگیان سجده برند آن زلف جان آویز را

2 توبه و پرهیز کردم ننگرم زین بیش من زلف جان آویز را یا چشم رنگ آمیز را

3 گر لب شیرین آن بت بر لب شیرین بدی جان مانی سجده کردی صورت پرویز را

4 با چنان زلف و چنان چشم دلاویز ای عجب جای کی ماند درین دل توبه و پرهیز را

1 باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را باز آبی بر زن آن روی جهان افروز را

2 باز بر عشاق صوفی طبع صافی جان گمار آن دو صف جادوی شوخ دلبر جان دوز را

3 باز بیرون تاز در میدان عقل و عافیت آن سیه پوشان کفر انگیز ایمان‌سوز را

4 سر برآوردند مشتی گوشه گشته چون کمان باز در کار آر نوک ناوک کین توز را

1 باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را باز بر خورشید پوش آن جوشن شمشاد را

2 باز چون شاگرد مومن در پس تخته نشان آن نکو دیدار شوخ کافر استاد را

3 ناز چون یاقوت گردان خاصگان عشق را در میان بحر حیرت لولو فریاد را

4 خویشتن بینان ز حسنت لافگاهی ساختند هین ببند از غمزه درها کوی عشق آباد را