غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 بیا که سوخت ز شوق تو لاله در صحرا بود به راه تو چشم غزاله در صحرا

2 خورد ز لاله چو مستان انجمن هر دم به یاد چشم تو آهو پیاله در صحرا

3 روم ز شوق تو بیرون ز شهر، تا چو جرس کنم به کام دل خویش ناله در صحرا

4 اثر نبود ز مجنون، که دشت پیمایی چو گردباد به من شد حواله در صحرا

1 من از میانه برون، یار در کنار مرا حجاب عشق چه شد، پرده ای بیار مرا

2 غرور صف شکنی داشتم، چه دانستم شکست می دهد این گونه یک سوار مرا

3 فروگرفته ز بس جوش گریه ام بی تو برآمد ابر ز دامن چو کوهسار مرا

4 چه سود چوب گل ای دوستان که شور جنون ز هر بهار فزون است این بهار مرا

1 درین کشور چه میپرسی غرور حسن سرکش را که با شمشیر چوبین می کشند اطفال آتش را

2 ز گلشن می رسم چون خسته ای کز جنگ برگردد که گلبن بر دلم از تیر خالی کرده ترکش را

3 درین گلشن من آن نخل کهن پرورده ی خشکم که گل گل بشکفد، پیشش بری چون نام آتش را

4 نباشد جای مو در کف، ولی گر خط او بیند سلیمان جای در کف می دهد آن موی دلکش را

1 در دیده ندارم دگر ای عهدشکن آب تا چند به عالم تو زنی آتش و من آب

2 تا کی به تمنای گل روی تو باشم سرگشته ی عالم چو بر اطراف چمن آب

3 هرگاه گذشتی به دل، از اشک سبک خیز یک نیزه چو فواره گذشت از سر من آب

4 سرچشمه ی حیوان به سکندر بگذارد یک بار خورد خضر گر از چاه ذقن آب

1 نیست ممکن جرعه ی آبی نباشد با نصیب تشنگان یاخضر می گویند و عارف یانصیب

2 بر سر یک خوان، جهانی روزی خود می خورد می برند از شربت آبی همه اعضا نصیب

3 هر کسی را روزی از جایی مقرر کرده اند قطره ی آبی صدف را نیست از دریا نصیب

4 خار و خس را اختیاری بر سر سیلاب نیست می روم سرگشته و حیران، برد هر جا نصیب

1 سخن ماست سربسر مرغوب گرچه پیچیده است چون مکتوب

2 چشم از جلوه های قامت دوست همچو دریا پر است از آشوب

3 خاک از بس که رفتم از دل، شد پنجه ام ریشه ریشه چون جاروب

4 دوستی نیست رحم بر کاهل آتش مرده زنده گشت به چوب

1 خون گل ریزد درین باغ پرافسون آفتاب می‌زند چون ماه بر شبنم شبیخون آفتاب

2 عمرها رفت و همان بیگانه‌ای با ما، مگر در قیامت گرم خواهی شد به ما چون آفتاب؟

3 از بتان هند هرشب محفلم بتخانه است می‌رود از خانهٔ من صبح بیرون آفتاب

4 چند از بیم نم طوفان چشم تر، دهم پیکر شوریدهٔ خود را چو مجنون آفتاب

1 بر آن سرم که کنم فاش گفتگوی شراب گواه مستی زاهد شوم چه بوی شراب

2 رسانده ایم به جایی شراب خوردن را که پشت دست نهد پیش ما سبوی شراب

3 به محفلی که نباشی چو موج می خندان حباب هم نگشاید نظر به روی شراب

4 رسید فصل بهار و ضرور شد دیگر دماغ خشک مرا روغن کدوی شراب

1 نوبهار است و به جدول می‌رود مستانه آب دارد از یاد گلستان در دهن پیمانه آب

2 بس که سیراب است از ابر بهاری، دور نیست چوب گل گر می‌زند بر آتش دیوانه آب

3 گلستان عشق را کاوش همه بر آتش است برگ گل هرگز ندیده چون پر پروانه آب

4 از ضرورت آب اکنون می‌پرستند اهل کفر می‌شود از بس بت از شرم تو در بتخانه آب

1 بهار است و چمن چون روی محبوب چو قد یار، هر سروی دل آشوب

2 دل از موج و دم ماهی گشاید صفای خانه از آب است و جاروب

3 کبوتر را فرستادم به سویش خط آزادی اش دادم ز مکتوب

4 گروهی نیستند ابنای عالم که بگذارند یوسف را به یعقوب