شعله ی رسوایی منصور، خس از سلیم تهرانی غزل 109
1. شعله ی رسوایی منصور، خس پوش من است
مایه ی حلاجی او پنبه ی گوش من است
شد خزان و در چمن رنگ دگر از سلیم تهرانی غزل 110
1. شد خزان و در چمن رنگ دگر افلاک ریخت
برگ جمعیت فراهم کن که برگ تاک ریخت
مغفر و خفتان به میدان محبت از سلیم تهرانی غزل 111
1. مغفر و خفتان به میدان محبت ننگ ماست
همچو کشتی گیر، عریانی سلاح جنگ ماست
به بوی خرقه گلم در چمن عنانگیر از سلیم تهرانی غزل 112
1. به بوی خرقه گلم در چمن عنانگیر است
ز شوق شال سرم را هوای کشمیر است
گل این باغ را ساغر ز می شام از سلیم تهرانی غزل 113
1. گل این باغ را ساغر ز می شام و سحر خالی‌ست
چو بیند تاج خود را لاله، گوید جای سر خالی‌ست
نظاره ی تو ز بس دلفریب افتاده از سلیم تهرانی غزل 114
1. نظاره ی تو ز بس دلفریب افتاده ست
شکست در صف صبر و شکیب افتاده ست
ساقی چه دهی پند من این بزم از سلیم تهرانی غزل 115
1. ساقی چه دهی پند من این بزم شراب است
از گریه مرا منع مکن، عالم آب است
ما را نه سر گل، نه تمنای از سلیم تهرانی غزل 116
1. ما را نه سر گل، نه تمنای گلاب است
در مجلس مستان، عرق فتنه شراب است
چشم تو ز بیماری خود بر سر از سلیم تهرانی غزل 117
1. چشم تو ز بیماری خود بر سر ناز است
مژگان تو همچون شب بیمار دراز است
آتش گل را اگر باشد شراری، از سلیم تهرانی غزل 118
1. آتش گل را اگر باشد شراری، خال اوست
گر چراغ آیینه ای دارد، گل تمثال اوست
می توان رفتن ز کویش، لیک از سلیم تهرانی غزل 119
1. می توان رفتن ز کویش، لیک حسرت در قفاست
خار خار آرزو ما را درین ره خار پاست
دارد حذر ز فتنه ی او هر که از سلیم تهرانی غزل 120
1. دارد حذر ز فتنه ی او هر که عاقل است
همچون شراب کهنه، جهان پیر جاهل است