غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 مغفر و خفتان به میدان محبت ننگ ماست همچو کشتی گیر، عریانی سلاح جنگ ماست

2 گر به راه شوق گردد مرغ با ما همسفر از پریدن باز می ماند همه گر رنگ ماست

3 کار سازد هر که ما همدست کار او شویم نغمه آن ناخن که بر دل می زند از چنگ ماست

4 برگ گل در غنچه می باشد، ولی در این چمن غنچه ها پر خار و خس چون آشیان تنگ ماست

1 به بوی خرقه گلم در چمن عنانگیر است ز شوق شال سرم را هوای کشمیر است

2 خزان به گلشن آزادگان ندارد راه نشاط اهل قناعت، بهار تصویر است

3 در آن دیار همان به که پرسشت نکنند که مرغ نامه بر دوستان به هم، تیر است

4 به خان و مان نبرد ره کسی درین وادی که آشیانه ی مرغش به شاخ نخجیر است

1 گل این باغ را ساغر ز می شام و سحر خالی‌ست چو بیند تاج خود را لاله، گوید جای سر خالی‌ست

2 به غیر از باد همچون سرو چیزی نیست در دستم همیشه کیسهٔ آزادگان چون جای زر خالی‌ست

3 تماشای تو بی‌خود کرده هرکس را که می‌بینم نشسته هرکه در بزم تو، جایش بیشتر خالی‌ست

4 من آن مخمور بی‌برگم که هرجا شیشه‌ای بینی به طاق خانه‌ام، همچون دکان شیشه‌گر خالی‌ست

1 نظاره ی تو ز بس دلفریب افتاده ست شکست در صف صبر و شکیب افتاده ست

2 به حیرتم که ازین مشت پر چه می خواهد؟ چه باغبان ز پی عندلیب افتاده ست؟

3 زبان دعوی ام از شرم بسته است، افسوس که ذوالفقار به دست خطیب افتاده ست

4 کند ز چهچهه بلبل، فغان به یاد وطن کبوتری که به گلشن غریب افتاده ست

1 ساقی چه دهی پند من این بزم شراب است از گریه مرا منع مکن، عالم آب است

2 از عشق تو آسان نتوان جست، که دارد دستی که گلوگیرتر از پای حساب است

3 از آینه ی ناصیه در حلقه ی مستان معلوم تنک ظرفی ما همچو حباب است

4 آن نامه که ما راز دل خویش نویسیم هر نقطه درو ترجمه ی چارکتاب است

1 ما را نه سر گل، نه تمنای گلاب است در مجلس مستان، عرق فتنه شراب است

2 ویرانه ی ما رونق میخانه شکسته ست تا صورت دیوار درو مست و خراب است

3 در هند عجب نیست گر از باده گذشتیم یاران همه رنجش طلب و می شکراب است

4 در میکده کس خرقه ی سالوس نگیرد این جنس تو صوفی به در صومعه باب است

1 چشم تو ز بیماری خود بر سر ناز است مژگان تو همچون شب بیمار دراز است

2 راهی چو سوی کعبهٔ دل نیست، چه حاصل کز جاده این بادیه چون سینهٔ باز است

3 از سلسلهٔ بندگی آزاد کسی نیست در طاعت افلاک، زمین مهر نماز است

4 آهنگ شکست بت و بتخانه بهانه ست از هند همین مطلب محمود، ایاز است

1 آتش گل را اگر باشد شراری، خال اوست گر چراغ آیینه ای دارد، گل تمثال اوست

2 سرو را این جلوه و سامان رعنایی کجاست طوق قمری کی به حسن نغمه چون خلخال اوست

3 بستر راحت مرا پهلوست در راه طلب مرغ را چون خواب آید، بالش پر، بال اوست

4 نیست پاکان را بجز در کار دنیا اعتبار نیست پاکان را بجز در کار دنیا اعتبار

1 می توان رفتن ز کویش، لیک حسرت در قفاست خار خار آرزو ما را درین ره خار پاست

2 زینت آشفتگان باشد پریشانی چو زلف این تهیدستی برای دست ما رنگ حناست

3 از پریشانگردی او خاطر من جمع نیست با من است، اما نمی دانم دل او در کجاست

4 در جهاد آرزو، آزاد مردان را بس است ترکش تیری که بر پهلو ز نقش بوریاست

1 دارد حذر ز فتنه ی او هر که عاقل است همچون شراب کهنه، جهان پیر جاهل است

2 هر چیز شد حجاب تماشای او مرا آتش زنم بر آن، همه گر پرده ی دل است

3 از بس که با غبار دل آلوده می رود دایم ز آب دیده ی خود راه من گل است

4 در ورطه ای که قسمتم افکنده، موج را بر سر سفینه نیست، که تابوت ساحل است