غزلیات در دیوان اشعار سلیم تهرانی

1 آمد بهار و ابر هوادار ما شده ست تا رفته می ز شیشه به ساغر، هوا شده ست

2 بلبل سواد خوان گلستان شد و هنوز قمری همین به حرف الف آشنا شده ست

3 دشوار بود عزم فلک پیش ازین، ولی آسان به دور ما چو ره آسیا شده ست

4 خون می چکد ز ناله ی بی اختیار او مرغ چمن ز دامگه آیا رها شده ست؟

1 تا سحر امشب شراب ناب می‌باید گرفت خون‌بهای شمع از مهتاب می‌باید گرفت

2 عمر صرف باده کردی، روی در میخانه کن هرچه آبش برده، در گرداب می‌باید گرفت

3 تا دم کشتن مکن در عشق ترک اضطراب این روش را یاد از سیماب می‌باید گرفت

4 نوحه بر خود می‌کند همچون صنوبر نخل موم در گلستانی کز آتش آب می‌باید گرفت

1 صد نشان خاک مرا از اثر عصیان است یکی از جمله ی آنها گل نافرمان است

2 زان درین بحر خموشند حقایق دانان که حبابی چو برآورد نفس، طوفان است

3 ذوقی از دیدن معشوق به دلگیری نیست غنچه در چاک قفس، قفل در زندان است

4 باخبر باش فریبت ندهد ای زاهد می دود در رگ و پی، دختر رز شیطان است!

1 درین بساط که نقشی به مدعا ننشست کسی به پیش نیامد که بر قفا ننشست

2 کدام تخت نشین یک سبق ز عشق تو خواند که همچو طفل دبستان به بوریا ننشست

3 ازان چو شعله درین ره به خاروخس غلتم که خارخار دل من ز خار پا ننشست

4 به رنگ و بوی مقید مشو چو لاله و گل به راه سیل، کسی پای در حنا ننشست

1 خزان ببین که چمن را چگونه جان داده ست بهار رفته و جا را به این خزان داده ست

2 ز برگ های خزان هر نهال شاخ زری ست چه کیمیاست که طالع به باغبان داده ست

3 شده ست ساقی هنگامه ی چمن، بلبل به شاخسار، می از جام آشیان داده ست

4 خزان شکفتگی از حد ببرد، پنداری که باغبان به چمن آب زعفران داده ست

1 چشم من حلقه‌ای از سلسلهٔ دست من است دانهٔ مرغ دلم آبلهٔ دست من است

2 وادی چاک که از جیب بود تا دامن در ره شوق تو یک مرحلهٔ دست من است

3 دست بر گل نکند غیر ز اندیشهٔ خار سپر تیغ شدن حوصلهٔ دست من است

4 سرنوشت من حسرت‌زده را در غم عشق گر بخوانند، سراسر گلهٔ دست من است

1 گدای کوی خراباتم و غمم این است که باده آتش سوزان و کاسه چوبین است

2 مزاج باده پرستان گرفته ام در عشق به جان ازان نبود رغبتم که شیرین است

3 ز بخت تیره به غیر از زیان مرا چه رسد هزار زخم بر اعضا و جامه مشکین است

4 خبر ز ناله ی جانسوز کوهکن دارد چه شد که صورت شیرین به خواب سنگین است

1 جهان بر خود مرا واله گرفته ست مرا خود دل ز شهر و ده گرفته ست

2 به خاک این چمن، تهمت چه بندم غبار از خود دلم چون به گرفته ست

3 کمندم با وجود لاغری ها همیشه آهوی فربه گرفته ست

4 نگردد گریه ی مستانه ام کم که این باران شب شنبه گرفته ست

1 می‌شناسم چشم او را، طرفه مست کافری‌ست دیده‌ام مژگان شوخش را، عجب تیرآوری‌ست

2 قوت بازوی غم را بین کزو عاجز شده‌ست می که هر برگی ز تاکش پنجهٔ زورآوری‌ست

3 از تهیدستی به مقصد ره نیابد ناله‌ام نخل چون بی‌برگ شد، هر شاخ تیر بی‌پری‌ست

4 از پریشانی چه پروا آن سعادت‌پیشه را کز هنرمندی هر انگشتش به کف شاخ زری‌ست

1 بیار می که غمم باز در هجوم گرفت دل شکسته ام از عادت و رسوم گرفت

2 به نامه هرچه رقم می کنم پریشان است حساب کار مرا عقل ازین رقوم گرفت

3 هما ز بیم نیارد برو گذار کند به خویش مقدم جغدی کسی که شوم گرفت

4 ملایمت دل بی تاب را چه سود دهد نشاید آینه ی آب را به موم گرفت